ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Όχι δεν μιλήσω για κιλά. Θα μιλήσω για κάτι χειρότερο. Ένα βάρος που κουβαλάω μαζί μου 12 χρόνια μαζί με μία ιστορία. Ήταν νέοι, ερωτευμένοι, τρελοί ο ένας για τον άλλον. Μέσα σ'αυτό το πανέμορφο παιχνίδι με τα αρώματα του έρωτα πήραν την απόφαση να δεσμευτούν. Ύστερα ήρθε ο γάμος κι αργότερα ήρθε κι ένα παιδί, κοριτσάκι. Περνούσε ο καιρός. Και ο άντρας ένιωθε ένα βάρος, το βάρος της οικογένειας. Ήθελε να κάνει άλλα πράγματα στη ζωή του. Ήταν καλλιτέχνης και οι καλλιτέχνες είναι πνεύματα ελεύθερα. Δεν χωρούσε στο καλούπι της έννοιας "Οικογένεια". Η γυναίκα ήταν νέα και λόγω του γάμου και του παιδιού αργησε να διοριστεί (δασκαλα), είχε όμως δύο υπέροχους γονείς που έδιναν τα πάντα στην μοναχοκόρη τους. Δεν άργησε πολυ που το κορίτσακι, άρχισε σχολείο... Η απουσία του πατέρα όμως από το σπίτι όλο και μεγάλωνε. Ο πατέρας είχε βρει ήδη άλλες να χαίρεται αλλά η μάνα το καταλαβε και πρωτου δωσει ένα τέλος και να πάρει το παιδι μακρια, του έδωσε μια δευτερη ευκαιρία γιατι την ξεγέλασαν τα κροκοδείλια δάκρυα της μετανοιας του και οι όρκοι περι πίστης στην οικογένεια. Αποφάσισαν να κάνουν μια καινουρια αρχή σε μιαν αλλη πόλη..κι όμως ο άντρας συνέχισε να μην ειναι ικανοποιημενος. Ναι μεν αγαπούσε την γυναίκα του, απ'την αλλη δε ήθελε να ζήσει κι αλλα. Τα πράγματα κυλουσαν άσχημα στο σπίτι, οι τσακωμοί, η βία, τα ουρλιαχτα και τα κλαμματα ήταν μια καθημερινή ρουτίνα. Το κοριτσακι ήταν μόλις 8 χρονων..και τα καταλαβαινε όλα..όμως σιωπούσε. Η μεγάλη μέρα όμως έφτασε, η μέρα που η μανα πήρε την δυναμη και είπε πως δεν θα συγχωρεσει τίποτα πια. Η απουσια του πατερα, οι γκόμενες, οι βωμολοχιες ανοιξαν επιτελους τα ματια της γυναίκας που τοσο καιρο εθελοτυφλουσε. Πήρε το παιδι μακρια απο εκείνη την σαπια πολη και γυρισε στους γονεις της. Εκεί δεν ηταν βάρος. Εκεί μπόρεσαν και έφτιαξαν οικογενεια. Το παιδι έμαθε για τις ηθικές αξίες, για την ειλικρίνεια, τον σεβασμο, την αγαπη που ποτε δεν ενιωσε απο τον πατερα της. Χαχ φυσικά..εκείνος συνέχισε να είναι απών και καθε φορά που εμφανιζόταν χρησιμοποιουσε το παιδι ως στρατιωτη. Το έβλεπε όλο αυτό σαν ενα παιχνιδι στρατηγικης λίγο πριν τον πολεμο. Όταν το κοριτσακι έκλεισε τα 12 απέκτησε δυο αδελφακια. Εκείνος ξαναεκανε οικογενεια.. Το κοριτσι τα αγαπησε.. παρολο που εκεινος της δικαιολογηθηκε αποκαλώντας τα "ατύχημα". 15 χρόνων πήγε να τον επισκεπτει στο νησι που ζουσε με την καινουρια του οικογενεια. Ειχαν ενα μεγαλο τσακωμο. Μισούσε τοσο την μητερα της..γιατι καταφερε να φύγει μακρια από το ψέμα και την παρανοια του και ξεσπουσε στο παιδι για να την πληγωσει εμμεσα. "Εισαι αταλαντη, είσαι μια άχρηστη και δεν θα κανεις τιποτα στην ζωή σου. Τι τέχνη και μαλακιες, τραβα γινε καμια κωμωτρια, μονο με τριχες εισαι καλη να ασχολεισαι." ήταν τα λόγια. Το κορίτσι τα μαζεψε και εφυγε, και για μια ακομη φορα γυρισε σπιτι της με καρδια χιλια κομματια. Εφτασε και η τριτη λυκειου..απο τοτε ειχαν να βρεθουνε. Τρία τηλέφωνα την πήρε μονο μεσα σε εναν χρόνο. Τρία τηλεφωνα. Το κοριτσι ειχε γινει πλεον κοπελα που διεπρεψε και μπηκε στην Καλων Τεχνων, ενα ονειρο που εκεινου του ειχε μεινει βαθυ απωθημενο. 4 χρόνια μακρια ο ενας απο τον αλλον και οι σχεσεις ειχαν αναθερμανθει καπως. Παντα όμως εκεινη τον επαιρνε τηλεφωνο.Το φετινο καλοκαιρι είπε να το περασει με ευκαιρια να τον βοηθησει και στην δουλεια. Πηγε στο νησι. Το κοριτσι ομως δεν ηταν πια 12 ουτε 15..ηταν 20 χρονων και ειχε δικη της κριση. Ηθελε επιτελους ολα να τα βγαλει απο μεσα της να του πει τα παραπονα της να του πει ποσο της ελλειπε ο μπαμπας της. Ηθελε επιτελους να μαθει την αληθεια, τι ειχε γινει πριν απο 12 χρονια. Απο το δικο του στομα το μονο που πηρε ομως ήταν το ιδιο τροπαριο. Αυτη τη φορα ισως λιγο χειροτερο. Της παραδεχτηκε οτι ξενοπηδουσε οταν ηταν μωρο κι οτι ενιωθε βαρος. Επειτα εκανε επιθεση προς την μητερα της ριχνοντας της τις ευθυνες. Εκεινη..Δεν ηθελε να ακουει αλλες κατηγοριες. Δεν ηθελε να ακουει τιποτα αλλο και σηκωθηκε για να φυγει. Της ζητησε τον λογο, της ειπε ποσο ανωριμη και αχρηστη ειναι, της ειπε πως κοιταει τον εαυτο της και πως ειναι πολυ κακος ανθρωπος. Και τελος της ζητησε να μεινει μακρια απο αυτον και την "οικογενεια του". Την διαολοστειλε. Την πέταξε στον δρόμο μεσα στην μεση της νυχτας..ξεστομιζοντας "Φυγε..αντε στο διαολο..θα μας ανακουφίσεις" ...κι έτσι έφυγα λοιπον! και ποτε δεν θα ξεχασω τα 73 πετρινα πλατυσκαλα που κατεβηκα κουβαλωντας στην πλατη μια βαλιτσα με ρουχα για ενα μηνα, τις ατελειωτες ωρες μεχρι να ερθει το καραβι, ποτε δεν θα ξεχασω το άρρωστο βλέμμα σου καθε φορα που έλεγες το ποσο πολυ σε πιεζε η 'οικογενεια', και ποτε δεν θα ξεχασω την τελευταια σου κουβεντα, οταν σου ειπα πως θα σου γυρισω πισω ολα τα λεφτα (τα οσα ηταν) που μου εστειλες για τις σπουδες μου, αυτο το "Χέστηκα" . Και ποτέ δεν θα σε συγχωρήσω που δεν σεβάστηκες ολους αυτους που καθονται και σε ανέχονται.Ελπίζω τωρα πια που έφυγα μια για παντα απο την ζωη σου να μην νιωθεις αυτο το βαρος πατερα. Κι αυτο το εγραψα γιατι υπαρχουν και τετοιοι "ανθρωποι" ανευθυνοι ανικανοποιητοι αναλγητοι με καρδια μπαζωμενη με ολων των ειδων τα σκατα που βρεθηκαν στη ζωη τους. Γιατι και αυτα συμβαινουν εκει εξω απλα κανεις δεν τα διωχνει απο μέσα του..Να εκτιμάτε τους γονείς σας, να τους δειχνετε πόσο πολυ τους αγαπάτε ακομα και αν διακρινετε καποια μικρουτσικα ελαττωματα! γιατι εκει εξώ δεν μπορειτε να φανταστειτε ποσοι σκαρτοι γονεις υπαρχουν!! και να γίνετε αυτοι που θα θελατε να συντροφευουν τα παιδια σας!Οσο για μενα, ειμαι πολυ ευγνωμων και τυχερη! Μεγάλωσα με τρεις απιστευτα αξιοσεβαστους ανθρωπους διπλα μου που αν ο κοσμος τους γνωριζε θα τους λατρευε με ενα μονο βλεμμα. Ευχαριστω μαμα, γιαγια και παππου για όλα!