ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειμαι 23 χρονων και να πω την αληθεια δεν ειχα την τυχη να κρατησω μια σχεση οπως ολος ο φυσιολογικός κοσμος γυρω μου. Ειναι κατι που με φοβιζει καθως εχω καταλαβει πλεον οτι φταιω σε πολλα σημεια. Ψαχνω κατι το οποιο δεν υπαρχει κατι ιδανικο για μενα που απεχει ετη φωτος απο την σημερινη πραγματικοτητα. Βλεποντας λοιπον αυτη μου την αδυναμια (γιατι δεν μπορω να το χαρακτηρισω αλλιως) προσπαθω να βελτιωνω το ευατο μου μερα με την μερα, δυσκολο αλλα οχι ανεφικτο. Απο την αλλη μπαινω εδω και διαβαζω για τις κοπελες που πανε με πολλους και πως τις χαρακτηριζουν και σκεφτομαι πως και αλλοι πρεπει να αρχισουν να αναγνωριζουν πως δεν ειναι ολα ενα παραμυθακι οπως το εχουμε στο μυαλο μας. Εχω παει με 18 αντρες. Αυτο στα ματια μου δεν με κανει πουτανα απο τη στιγμη που εχω φερθει καλα σε ολους και αυτοι το ιδιο. Δεν εχω πλεον την πολυτελεια να αρχιζω την καθε μου επαφη με 15 ραντεβου μπροστα πριν γινει το αναπαντεχο. Και τι γινεται στην περιπτωση που οντως απο καποιους δεν θελω κατι παραπανω? Δεν εχει συμβει σε κανεναν? Η απλα μας αρεσει να κρινουμε τους αλλους για να νιωσουμε εμεις καλα? Μπορει το οτι εχω παει με τοσους να με κανει υποσυνειδητα πιο επιλεκτικη σε καποια θεματα ανεξαρτητως αν αυτο ειναι σωστο η οχι, πουτανα δεν με κανει. Μου εχει δημιουργησει θεματα και το καταλαβαινω και το δουλευω αλλα δεν ειναι κριμα να γενικοποιυμε τα παντα και να τις κατατασουμε ολες σε μια κατηγορια με μια λεξη? Νομιζω πως δεν ειναι σωστο να μενουμε στο φαίνεσθαι αλλα μηπως παλι ζηταω πολλα?