ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κάθε άνθρωπος έχει τις προτεραιότητές του σ' αυτήν τη ζωή, εμένα προτεραιότητά μου είναι ο έρωτας, και είναι προτεραιότητα επειδή δεν τον είχα ποτέ. Άρα κάθε φορά που πέφτει στο δρόμο μου κάποιος/α κακομοίρης/κακομοίρα με ψυχολογικά και αρχίζει να μου μιλάει λες και με νοιάζει, αρχίζω να γίνομαι σκληρή χωρίς να το θέλω. Ναι, το ξέρω ότι υπάρχει μοναξιά εκεί έξω, και ο κόσμος έχει προβλήματα, αλλά κουράστηκα να κάνω τη μητέρα Τερέζα. Δε με νοιάζουν τα προβλήματά σας, δε δίνω δεκάρα για σας, δε θέλω να μου μιλάτε. Ποτέ ως τώρα δεν με έχει ερωτευτεί κανείς, δεν υπήρξα ποτέ πρώτη επιλογή κανενός, υπήρξε μόνο άθλιο σεξ. Στο σχολείο ήμουν μια μετριότητα, στα χόμπι μου τα ίδια, στη δουλειά επίσης. Η οικογένειά μου είναι πάμπτωχη, με τους γονείς μου η κατάσταση είναι πολύ περίεργη, τ' αδέρφια μου είναι μικρά και στενοχωριέμαι που τους γαμάνε την ψυχολογία πράγματα που απλά δε θα έπρεπε να τα ζουν, ούτε σ' αυτήν την ηλικία ούτε ποτέ. Τι ζητάω απ' τη ζωή; Έναν άνθρωπο να μ' αγαπήσει, μια οικογένεια που να μη διαλύεται και να τα πηγαίνω καλά στη δουλειά μου. Δεν έχω τίποτα από αυτά. Α! Και ξέχασα ν' αναφέρω τις εξετάσεις που πρέπει να κάνω για αρρώστιες που μακάρι να μην τύχουν ούτε σε μένα ούτε σε κανέναν. Σόρρυ λοιπόν, κακομοίρηδες της οικουμένης, που δεν έχω όρεξη ν' ασχοληθώ με τα δράματά σας, που βαριέμαι που μου μιλάτε, που με χαιρετάτε, και από μέσα μου λέω ένα "άντε γαμήσου" κάθε φορά που σας βλέπω στο δρόμο ή μου 'ρχεται ένα sms σας, μια ειδοποίηση για μέιλ, μια αναπάντητη κλήση. Δεν θα 'κανα ποτέ κακό σε κανέναν. Κι ακριβώς επειδή δεν μπορώ να σας κάνω κακό (καλά καλά ούτε αγενής δεν μπορώ να είμαι) το ότι μου δυσκολεύετε τη ζωή με τις αηδίες σας είναι απλώς σαδιστικό, γιατί για μένα δεν υπάρχει σωτηρία. Όλοι οι πονεμένοι μου κολλάτε σαν τις μύγες. Δε θα σας θέλω, σας βαριέμαι, αφήστε με στην ησυχία μου πια, μη μου μιλάτε. Και όχι, ο άνθρωπός μου δε θα μπορούσε ποτέ να βρίσκετε ανάμεσά σας. Γιατί ο άνθρωπός μου θα ήταν αυτός που θα ερχόταν για να ακούσει εμένα, να με κάνει, για πρώτη φορά στη ζωή μου, να φύγω από τη θέση του ακροατή/εξομολογητή/συμβουλάτορα και να μιλήσω -έστω και για να πω ένα "όχι, δεν είμαι καλά"-, να γίνω εγώ αυτός που βγάζει τα σώψυχά του, αυτός που χρειάζεται κάποιον να του δώσει μια συμβουλή, μια κατεύθυνση σ' όλο αυτό το χάος, και, τελικά, μια αγκαλιά, ένα φιλί. Για όσο δεν τα έχω αυτά, δεν θελω κανεναν διπλα μου. Ναι, ναι, υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι με προβλήματα πιο σοβαρά από τα δικά μου. Και πάλι σόρρυ, αλλά είναι η ζωή μου και για μένα το βάρος της είναι σημαντικό. Κι αυτό πάλι πού το πας; Δεν ενοχλείς κανέναν, κι όμως δεν "επιτρέπεται" να μην είσαι ευχαριστημένος με τη ζωή σου, πάντα θα υπάρχει κάποιος άλλος με πιο σοβαρά προβλήματα από τα δικά σου, άρα εσύ δεν έχεις δικαίωμα να μιλάς. Νιώθω μοναξιά, πάω κατά διαόλου και σιχαίνομαι το ανθρώπινο είδος. Δικαίωμά μου, και πρόβλημά μου επίσης, δικό μου και κανενός άλλου. Ο καθένας τα δικά του σ' αυτήν τη ζωή. Αυτά.