ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εκεινη που αγαπησα,δεν νοιωθει τιποτα για μενα εδω και χρονια.Επιασα πατο ψυχολογικα.Τα εχετε νοιωσει ολοι σας με τον δικο σας τροπο.Καταφερα να κρυψω βαθια πλεον τα συντριμια μου.Προχθες βγηκα απο το σπιτι μετα απο πολυ καιρο λογω ιατρικου θεματος.Πηγα το γνωστο αγαπημενο μου δρομολογιο.Απο σπιτι,Ακροπολη,Αρεοπαγιτου,Θησειο,Μοναστηρακι.Πολυς κοσμος.Ζευγαρια,πιασμενα χερι-χερι,παρεες,γελια,χαρες.Προχωρουσα με τη μουσικη συντροφια μου.Εβλεπα χαρουμενα προσωπα και χαιρομουν κι' εγω!Δεν ζηλευα.Το αντιθετο μαλιστα!Ποιος ο λογος να ζηλεψω?θυμηθηκα βεβαια παλιες στιγμες,αλλα ουτε οι μνημες του παρελθοντος με εριξαν.Αρκετο καιρο ημουν στο σκοταδι.Συνεχισα τον περιπατο μου χαμογελαστος!Η μοναξια δεν με τρομαζει.Ειναι φιλη μου.Την εχω μαθει.Υπαρχουν στιγμες που ειναι και γινεται πολυ σκληρη.Αλλα εκεινες τις δυσκολες στιγμες δεν παυω να υπενθυμιζω στον εαυτο μου οτι η ζωη μου ειναι και εγω κανω τις επιλογες μου.Το συμπερασμα που εχω βγαλει μετα απο τοσα χρονια ειναι το εξης:Το να εισαι ο εαυτος σου,δεν ''βοηθα''.To να εισαι ειλικρινης,να λες με θαρρος αυτο που νοιωθεις και πιστευεις,σε κανει δυσσαρεστο στους αλλους.Εκει ερχεται η ωρα της μεγαλης επιλογης.Γινεσαι ''αρεστος'' και χανεις τον εαυτο σου,η εισαι αυτος που εισαι και παλευεις να κρατησεις εναν ανθρωπο,μια παρεα κοντα σου?Επελεξα το να ειμαι ο εαυτος μου.Αποτελεσμα?Τον Μαη που μας ερχεται γινομαι 39 χρονων.Φιλοι,ανυπαρκτοι.Στις δουλειες τους,στις σχεσεις τους,στη ζωη τους.Το τηλεφωνο δεν χτυπα.Δεν με ενοχλει.Ισως δεν ειμαι καλη παρεα.Ισως δεν ειμαι αρεστος.Το εχω αποδεχθει.Δεν παραπονιεμαι.Συνεχιζω τη ζωη μου!