ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ξημερωνει Παρασκευη,ενα ακομη Σαββατοκυριακο θα περασει ετσι,μεσα στην θλιψη και την μοναξια μου,περασαν οι μερες οι μηνες τα χρονια....και εγω δεν εχω βγει ακομη στην ζωη.Οτι ξερω απο αυτο αποκαλειτε εσεις ζωη ειναι ο χλευασμος που εχω βιωσει,η βια λεκτικη και σωματικη και η συνεχη θλιψη μου.Οχι δεν θα βγω εξω,δεν εχω το κουραγιο,να βγω εξω να κανω τι; μονος διχους φιλους και κανεναν να με νοιαζεται,αλλωστε κοντευουν 7 χρονια που ειμαι στον βουρκο,γιατι να αλλαξει κατι τωρα;ωρες ωρες λεω θα κανω μια νεα αρχη,εχω καταβαλει προσπαθειες αλλα συνεχως τρωω τα μουτρα μου...οντας 7 χρονια κλεισμενος στο σπιτι δεν εχω ζησει τιποτα,ειμαι 20 και ΔΕΝ ΕΧΩ ΖΩΗ,ναι ειμαι το παιδι που δεν πηγε ποτε εκδρομη,ποτε μια φορα σε κλαμπ.Δεν ξερω ισως φταει η καταθλιψη που επαθα μικρος για καποιον σοβαρο λογο μα.....δεν εχω το κουραγιο να παω σε ψυχολογο,μακαρι να το βρω και να βοηθηθω γιατι δεν μπορω να χασω αλλα χρονια απτην ζωη μου.Το ξερω δεν με καταλαβαινετε,σχεδον κανεις απο εδω μεσα.Πολυ ασχημο να περιμενεις χρονια να χτυπησει το κινιτο σου....να δεις ενα μηνυμα,που να λεει "τι κανεις Παναγιωτη"Αχ αυτη η μοναξια....ολη μου η ζωη ειναι η τηλεοραση και δεν μπορω να κανω τιποτα γι αυτο....