ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 26 ετών κι έχω γυρισει προσωρινά στο πατρικό μου μεχρι να μπω στρατό. Στο διπλανό δωμάτιο κοιμάται Εκείνος. Μας χωρίζει μια πόρτα κι όμως νιώθω να διαπερνά τα δωμάτια το Σινικό τείχος. Αρνείται ακόμα και να μου απευθύνει το λόγο, πρόσφατα ακολούθησα το επάγγελμα της μάνας μου βλέπεις, το ύψιστο αμάρτημα. Για εκείνον υπάρχουν στρατόπεδα μόνο, για εμένα μόνο οι γονείς μου. Για εκείνον τα λεφτά που έδωσε για να με σπουδάσει, για εμένα το άδειο κάθισμα στις ορκομωσίες μου, τα σπίτια που έζησα και δεν τα δε ποτέ. Άλλοι μου δίνουν συγχαρητήρια για τη δουλειά μου κι εγώ το μόνο που περιμένω είναι ένα 'προχώρα, σε πίστεύω'.