ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έφτασα 35 μετα απο χρονια σπουδων, χωρισμους, απώλειες, τα παντα, ο,τι περιλαμβάνει η ζωη. Και εκει που ήμουνα έτοιμη να ανοίξω γραφειο, οπως ολοι οι γνωστοί μου, εκανα πισω. Με επιασε μια άρνηση. Δεν μπορουςα να κανω τιποτα.Έβλεπα καθε μερα συναδέλφους να ανοίγουν γραφεία, να τα διακοσμούν, να ανεβάζουν στο Ίντερνετ διεύθυνση κλπ, και απο εκει που ήμουνα μια πολυ επιμελής φοιτήτρια, απλα δεν συνέχισα την προδιαγεγραμμένη μου πορεια, οπως έκαναν ολοι οι αλλοι.Ειμαι σε αυτήν την κατάσταση 4 χρονια τωρα. Μεσα μου κρυφά ηθελα να ζω αλλιως, να φύγω εξω, να κανω κατι αλλο σαν επαγγελμα. Αλλα και αυτο φοβομουνα.Οποτε δεν προχωρούσα ουτε απο τη μια μεριά, ουτε απο την αλλη. τα παρατάω ολα, κλείνω τα παντα και την κανω στο εξωτερικο. Δεν αντεχω ρε παιδια να δουλεύω σε ενα γραφειο και να ειναι μια δουλεια τα ιδια και τα ιδια. Βλεπω τους ανθρώπους που δουλεύουν π.χ. Σε καποια υπηρεςια και θελω να τους ρωτησω: ρε φιλε, ειλικρινά πως την παλεύεις? ετσι θα πεθάνεις? συτη τη ζωη θα έχεις ζήσει?" Απλα δεν ειναι στη φυςη μου. Δεν ηταν ποτε. Οσο και να προσπάθησα να το αποφύγω, δεν μπορω να με απαρνηθω. Θα φύγω εξω μονη μου, χωρις κανενα, χωρις να εχω ιδεα που θα παω και τι θα κανω. Αλλα το να μείνω εδω ειναι σαν να αυτοκτονώ.