ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Χιλιάδες ανάμεικτα συναισθήματα κάθε φορά που την κοιτώ...Χιλιάδες διαφορετικές μορφές...Κάθε φορά και διαφορετική, κάθε σταγόνα μοναδική, ξεχωριστή...άλλοτε τόσο γαλήνια, άλλοτε άγρια...άλλοτε επικίνδυνη, άλλοτε πηγή έμπνευσης. Στην δική μου περίπτωση η θάλασσα είναι αυτή που μια ζωή με χώριζε με τον πατέρα μου. Κάθε φορά που την κοιτώ είναι σαν να αχνοφαίνεται κάπου στο βάθος το πλοίο του μπαμπά...Δεν ξέρω γιατί, αλλά μερικές φορές την μισώ γιατί τον έπαιρνε μακριά μου για πολύ. Την παρακαλούσα να είναι ήρεμη για να έρθει καλά ο πατέρας. Έτσι μεγάλωσα...Ακόμα και τώρα που ο πατέρας μας εγκατέλειψε για μιαν άλλη γυναίκα, την θάλασσα καθιστώ υπεύθυνη, γιατί αν δεν υπήρχε αυτή να μας χωρίζει για τόσους πολλούς μήνες, για χρόνια, ο μπαμπάς δεν θα μπορούσε να ζει μακριά μου, θα με είχε ανάγκη να υπάρχω στην ζωή του και δεν θα με εγκατέλειπε ποτέ. Γιατί ξέρω πως με αγαπάει, ακόμα και τώρα που δεν μιλάμε...ξέρω πως όταν φεύγει σε ταξίδια, εκεί στην μέση του πουθενά, στον ωκεανό, που δεν έχει παρέα, παρηγοριά ή κάποια να τον κλέψει από εμένα, εμένα σκέφτεται τότε και κάπου μέσα του είναι υπερήφανος για την κόρη του κι ας μην της το δείχνει...Και εγώ τον αγαπώ. Και την θάλασσα αγαπώ γιατί χάρης αυτή μεγάλωσα, γιατί αυτή κάθε φορά που εγώ την παρακαλούσα να γυρίσει ο μπαμπάς καλά, με άκουγε και ποτέ δεν έπαθε τίποτα! Όμως εγώ τον στερήθηκα, μέχρι και στην γέννησή μου δεν ήταν παρόν, παραμόνο με είδε σαν μια κουκίδα με τα κιάλια, ''απ την θάλασσα'...Με γνώρισε μηνών και εγώ απ τον φόβο μου έχασα τον ύπνο μου..Έπειτα μεγάλωσα και τον φοβόμουν, μα τον αγαπούσα και ήμουν υπερήφανη για αυτόν. Μια ζωή με θυμάμαι να χοροπηδάω από την χαρά μου μόλις ερχόταν και τον αγκάλιαζα, μου έλεγε ιστορίες από όλον τον κόσμο και από τους ωκεανούς, με διάβαζε, τα βράδια μου ερχόταν με σκέπαζε, μου έλεγα ολόδικά του παραμύθια, λέγαμε μυστικά και κοιμόμουν, ερχόταν με φιλούσε στο μέτωπο και μου έλεγε σ'αγαπώ. Που και που τον καταλάβαινα, άλλες φορές όμως κοιμόμουν. Μου έφερνε και δώρα..Όμως οι μέρες περνούσαν και εγώ δεν τον μπορούσα άλλο στο σπίτι, ούτε η μαμά, ούτε τα αδέρφια μου, αλλά κάναμε υπομονή γιατί ξέραμε πως θα φύγει...Και όταν τον αποχαιρετούσα έκλαιγα μαζί με την μαμά γιατί δεν ξέραμε αν τον ξαναδούμε. Η καθεμιά έκλαιγε για τον δικό της λόγο...Και ξανά 10 μήνες μακριά μας. Απών από τις χαρές, τις λύπες, τις επιβραβεύσεις, τους βαθμούς, τις γιορτές, τα γενέθλια...Απών από το κρεβάτι να μου λέει παραμύθια. Όμως εγώ επέμενα να τον αγαπώ. Ακόμα και τώρα. Τον αγαπώ και θέλω να κάνουμε μια νέα αρχή. Πριν περάσουν τα χρόνια......Να έχει καλά ταξίδια εύχομαι...και ελπίζω οι επιλογές του να μην τον πληγώσουν ποτέ...αλλά εύχομαι να καταλάβει τα λάθη του και επανορθώσει...Τον αγαπώ. Γιώτα, 16 χρονών.