ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 18 χρονών. Στο σπίτι μου από την παιδική μου ακόμα ηλικία θυμάμαι φωνές, έντονους καυγάδες, μεταξύ των γονιών μου, οι οποίοι όσο μεγαλώναμε εγώ και ο αδερφός μου τόσο πιο συχνοί ήταν. Και ακόμα. Γενικότερα από μικρή προσπαθούσα να καταλάβω τον βαθύτερο λόγο και πιο ουσιαστικό για όλα αυτά αλλά ποτέ στ'αλήθεια δεν κατάλαβα. Πάντως έχω καταλάβει πως οι γονείς μου απλά δεν είναι από τα ζευγάρια που είναι ο ένας για τον άλλο ίσα ίσα που πολλές φορές αναρωτιέμαι γιατί μας το έκαναν αυτό όλα αυτά τα χρόνια και δεν χώριζαν. Η δεν έβρισκαν κάποια λύση, δεν έκατσαν ποτέ να σκεφτούν το κακό που μας κάνουν ίσα ίσα μας κατηγορούν. Είναι δύσκολο να περιγράψει κανείς το τί έχει ζήσει. Η μητέρα μου έχει κατάθλιψη χρόνια τώρα, βαριέται να μαγειρέψει, το σπίτι το καθαρίζουν όλοι μαζι όταν τους έρθει, 1 φορά το χρόνο, ακόμα και τον εαυτό της δεν μπορεί να φροντίσει, κάνει μπάνιο κάθε τρεις μήνες και σπάνια βγαίνει από το σπίτι. Ο αδερφός μου της εχει αδυναμία γιατι οταν πηγαινε δημοτικο και εγω ακομα νηπιο η μητέρα μου είχε καρκίνο στο μαστό και μάλλον αυτο τον εχει σημαδέψει περισσότερο από όλα. Βέβαια όλα αυτα τα χρόνια η μητερα μου τον είχε κάνει αυτό που λέμε κακομαθημένο. Κυρίως σε θέμα χρημάτων. Είχε πάντα αυτό που ήθελε, ότι κι αν ήταν αυτό, ακόμα κ αν δεν έπρεπε. Ο πατέρας μου σπάνια είναι σπίτι όλη μέρα έξω τριγυρνάει και παλιότερα είχε μπλέξει με χαρτιά και δίνει τα 2/3 του μισθού του σε δάνεια. Εγώ πάντα προσπαθούσα να μην επηρεάζομαι,όμως από την στιγμή που άρχισε το λύκειο τόσο πιο πολύ φοβόμουν ότι θα γίνω σαν κιαυτους Εκτός αυτού υπήρξαν κάποια περιστατικά που απλά μου άλλαξαν τον τρόπο που σκέφτομαι. Ο αδερφός μου εδώ και 3 χρόνια έχει παρατήσει τη σχολή του και έχει εγκατασταθεί εδώ στο σπίτι και είμαι σίγουρη ότι δύσκολα θα 'ξεκολλήσει' από την μάνα μου. Πρόπερσι είχαμε αποφασίσει ότι επιτέλους θα πάμε όλοι μαζί για Πάσχα στην γιαγιά στο χωριό.... Όμως λογω του ότι ο αδερφός μου είχε ψυχολογικα προβληματα εκεινη την περιοδο δεν πήγαμε και οι γονείς μου έτσι επειδή το παιδί έχει ψυχολογικα μωρέ αποφάσισαν να τον στείλουν σε ψυχίατρο. Εγώ τυχαία το έμαθα δεν μου το είπε κανένας απλά το άκουσα που το συζητούσαν. Είναι δυνατόν? Το ξεπέρασα και αυτό μόνη μου, είχα και κάποιες τάσεις φυγής ώσπου έφτασε η στιγμή να δώσω πανελλήνιες. Εγώ πάντα είχα στο πλευρό μου την γιαγιά μου η οποία πάντα μου έλεγε να βάζω τα ακουστικά στα αυτιά και να μην ακουω τίποτα. Και ήταν ο άνθρωπος ο οποίος με έκανε να τα σκέφτομαι όλα πιο απλά και να μου δίνει ελπίδα. Έτσι οποιαδήποτε επιτυχια μικρη η μεγάλη, θα την έκανε σίγουρα περήφανη, είχα έναν ανθρωπο να κάνω περήφανο. Όμως το καλοκαίρι πριν τις πανελλήνιες, δυστυχώς την έχασα. Μετα πήρα την κάτω βόλτα, άρχισα να τα παίρνω όλο και πιο στραβά, οι φασαρίες στο σπίτι όλο και πιο έντονες, η μητέρα μου πάντα ξεσπούσε πάνω μου και ένιωθα πάντα η πιο αδύναμη εδώ μέσα αν και δεν μου φαίνεται, προσπάθησα να ανταπεξέλθω, να μην με πάρει από κάτω να συγκεντρώνομαι, πήγαινα σε άλλα σπίτια διάβαζα... απλά κανείς δεν θα σε υποστηρίξει άν του πεις ξέρεις έχω αυτά τα θέματα, αλλά παρόλο που προσπάθησα απέτυχα στους στόχους μου. Αφότου βγήκαν τα αποτελέσματα λοιπόν ένιωθα εντελώς αποτυχημένη.... Όμως δεν μου ταιριάζει να είμαι έτσι, μεμψίμοιρη και μίζερη. Ξέρω πως είναι οι μίζεροι άνθρωποι... Προσπάθησα λοιπόν να βρώ δουλεια και τζίφος. Είχα κάποια λεφτά στην τράπεζα όμως η μητέρα μου τα είχε ξοδέψει όλα και καλα για το σπίτι. Τώρα απλά εχω αποφασίσει να φύγω , παρολο που ολοι μου λένε να ξαναδώσω και ότι το έχω.... απλά δεν είναι όλα εύκολα... έτσι πίεσα την μητέρα μου να μου επιστρέψει τα χρήματα μετά από πολλές συζητήσεις... μου είπε πως θα με βοηθήσει να φύγω γιατί έτσι είναι ο χαρακτήρας της αλλά δεν μπορεί να κάνει κάτι για να τον αλλάξει... και ότι τα παιδιά πληρώνουν τα λάθη των γονέων. Δεν μου είπε και κάτι καινούριο και μόνη μου έχω καταφέρει να κοιτάω και τις δύο πλευρές χωρίς να κατηγορώ μόνο εκείνους... Πλέον είναι επιλογή μου το να μην κάτσω εδώ και να στεναχωριέμαι για την αποτυχία μου, να ηρεμήσει το κεφάλι μου, δεν έχω λόγο να ασχολούμαι πλέον με το τί κάνουν. Άλλωστε δεν θα αλλάξουν ποτέ. Καμιά φορά νιώθω ότι είμαι τελείως διαφορετική από αυτούς. Δεν έχω μάθει να τα παρατάω... Μια ζωή στο ίδιο σπίτι με ανθρώπους που τα έχουν παρατήσει όλα και βρίζουν τα παιδιά τους, καταριούνται την ζωή τους... Ή μένεις και συμμετέχεις σε αυτό το τσίρκο... Ή αποφασίζεις να πάρεις την ζωή σου στα χέρια σου. Η ζωή είναι γεμάτη ευκαιρίες και επιλογές. Τα λεφτά έχω αποφασίσει να τα επιστρέψω όταν βρω την άνεση. Σε λίγες μέρες φεύγω... Και αφήνω πίσω φίλους, παρέες, αλλά είμαι πολύ τυχερή γιατί έχω πολλούς ανθρώπους που πιστεύουν σε εμένα και με έχουν στην καρδιά τους όπως κ εγώ. ακόμα κ άνθρωποι που δεν ξέρουν καν την ιστορία μου. Έτσι κι αλλιώς δεν πάω και στον Άρη. Δεν χάνεσαι αν δεν θες. Το ξέρω ότι έγραψα πολλά, απλά ήθελα να τα μοιραστω με καποιον που δεν με ξέρει και να περάσω τα δικά μου μηνύματα μέσα από την εμπειρία μου αυτή. Ευχαριστώ για το χρόνο σας. Don't give up. Rise again. Thank you