ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Στην τάξη μου (μισα παιδια από πέρυσι και μισά καινούρια ) γνώρισα ένα αγόρι με το οποίο είμαι ερωτευμένη για πρώτη φορά στην ζωή μου και μάλιστα χωρίς ανταπόκριση. Ο Σ. είναι κάτα κάποιον τρόπο αντικοινωνικός, δλδ δεν μιλάει σε καμία κοπέλα (η μάλλον πολύ σπάνια και σε καμια περίπτωση δεν κάνει διάλογο ) , είναι ευγενικός όσο δεν πάει , και πολλές φορές κάθεται μόνος του στην θέση του με ένα απλανές βλέμμα η λύνει ασκήσεις , και γενικά δεν μιλάει πολύ. Οι περσινές συμμαθήτριες του που στους 2 μήνες που τις ξέρω ψιλοκάνουμε παρέα λένε πως είναι πολύ καλό παιδί αλλά πολύ κλειστός , έτσι επαληθεύονται οι διαπιστώσεις μου. Κανείς θα έλεγε πως εμφανισιακά είναι μέτριος (άλλο που εγώ τρελενόμαι) και είμαι σιγούρη πως οι κοπέλες στο σχολείο τουλάχιστον ,δεν τον βλέπουν ερωτικά. Περπατάει , κοιτάει μιλάει με μια αφοπλιστική αυτοπεποίθηση και φένεται σίγουρος για τον εαυτό του. (Όλα αυτά τα γράφω για να σας κατατοπίσω ώστε να μου πείτε την άποψη σας καλύτερα ).Με τον Σ. ακουμε ίδια μουσική (φαινόμενο σπάνιο για την περίπτωση μου ) και έχουμε ίδιες απόψεις (ας είναι καλά η καθηγήτρια των κειμένων που κάνει προσωπικές ερωτήσεις )όταν μιλάει είναι λες και ακούω τον εαυτό μου.Όπως προανέφερα δεν είναι και ο πιο κοινωνικός άνθρωπος και δεν έχουμε κοινή παρέα έτσι δεν μπορώ να τον πλησιάσω .Γενικά τις λίγες φορές που μιλάμε είναι φιλικός, και τουλάχιστον χαμογελάει, θέλω να πω πως οκ δεν δαγκώνει όπως φοβόμουν. Κάθε μέρα τον θέλω όλο και πιο πολύ . Ο τύπος με κάνει να αισθάνομαι αόρατη (οκ για τα αγορια πάντα αόρατη ήμουν χωρίς να είμαι ντροπαλή ή άσχημη ,αλλά τώρα το θέμα πραγματικά με πληγώνει ). Κάθε βραδυ πριν κοιμηθώ μετά από ώρες διαβάσματος τον σκέφτομαι και κλαίω, και σαν δεν φτάνει αυτό τον βλέπω και συνέχεια στον ύπνο μου . Στην τάξη δεν μπορώ να συγκεντρωθώ και εξαιτίας του και έχω γίνει περισσότερο κυκλοθυμική από πριν . Ήμουν που ήμουν με αποτρέλανε εντελώς. Ακόμα δεν αιθάνομαι μόνο αόρατη αλλά και αδικημένη , μέρα με την μέρα βλέπω πως έχουμε όλο και περισσότερα κοινά και αυτός απλά αδιαφορεί για μένα. Και τώρα ρωτάω ,έσεις πως το βλέπετε αν του άρεσα θα έδινε περισσότερη σημασία; Θα ήταν καλή ιδέα να του μιλήσω ή θα φρίκαρει εντελώς μετα θα το πει παντου και θα φάω την κοροιδία του αιώνα ; Θα με θεωρήσει απεγνωσμένη λυσσάρα ;. Υπάρχει το ενδεχόμενο να μην μας έχει σκεφτεί καν μαζί; Πως να τον πλησιάσω ;Ισχυει πως αν τον ενδίεφερα θα έκανε έστω και μια μικρή προσπάθεια ;Γενικά τι να κάνω δεν μπορώ να κάθομαι έτσι...