ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

όταν λέμε "μου την σπάΝε αυτοί που..." το ένα ή το άλλο, μου την σπάμε όταν χωρίζουμε το εγώ/εμείς σε εσύ/αυτός, εσείς/αυτοί, μου την σπάμε όταν με τόση χαρά μοιράζουμε ευθύνες και κατηγορούμε ο ένας τον άλλον, μου την σπάμε που διαβάζοντας αυτό το κείμενο προσπαθούμε να ταυτιστούμε και παλεύουμε να μην ταυτιστούμε με συμπεριφορές, δεν μας αρκεί η αγκαλιά της αποδοχής για να ανακουφιστούμε, μου την σπάμε όταν βρίσκουμε κάποιον σε αδύναμη θέση και τον δουλεύουμε, μου την σπάμε ακόμα πιο πολύ όταν το κάνουμε με τρόπο, δεν βρίζουμε χύμα μη μας παρεξηγήσουν, μην μας κακολογήσουν, μου την σπάμε που φοβόμαστε τόσο πολύ την πιθανή ταύτιση με την αδυναμία του άλλου που πρέπει να την αποσυνθέσουμε, να την κάνουμε κομμάτια να την κατεβάσουμε επίπεδα και να την αποξενώσουμε, να εξαφανίσουμε κάθε πιθανότητα να είμαστε εμείς αυτοί, μου την σπάμε που έχουμε μάθει να μας απασχολεί το ύψος μας, γιατί ο μόνος τρόπος να το μετρήσεις είναι με βάση το ύψος των άλλων, μας αρκεί να μην είμαστε πιο χαμηλά, όσο χαμηλά και αν είμαστε, μου την σπάμε που είμαστε τόσο πρόθυμοι να πάρουμε πάνω μας ενοχές, να μειώσουμε, να βαρύνουμε τον εαυτό μας σαν να μην είμαστε κάποιος που αγαπάμε, μου την σπάμε που τόσο πολύ αποφεύγουμε να δώσουμε αξία στον εαυτό μας μην και μας απογοητεύσει μετά, που όταν κάτι κάποιου άλλου μας αρέσει έχουμε ανάγκη να το ρουφήξουμε όλο σαν εξαρτημένοι τοξικομανείς, είμαστε δεκτικοί σε κοινωνικά στάνταρ που είναι αδύνατον να πιάνουμε όλοι εκ των πραγμάτων (και ευτυχώς), μου την σπάμε που φοβόμαστε τόσο πολύ να δεχθούμε τον εαυτό μας όπως είναι και όχι όπως θα θέλαμε(;), ή όπως προστάζει αυτό το αόρατο θεϊκό πρότυπο, μου την σπάμε που έχουμε την ανάγκη να σπαστούμε από κάτι, μικρό ή μεγάλο, βαρύ ή ελαφρύ, μου την σπάμε που υποκρινόμαστε συναισθήματα με σκέψεις αντί να τα ζούμε, μου την σπάμε που δεν βλέπουμε καν ότι τα συναισθήματα τα βιώνουμε όταν υποτίθεται σκεφτόμαστε λογικά, αλλά κάπως με κάποιο μαγικό τρόπο σκεφτόμαστε τελικά πάντα παράλογα και κάνουμε βλακείες και λάθη, μου την σπάμε που δεν διεκδικούμε από εμάς τους ίδιους και μετά από τους άλλους τον κόσμο που θέλουμε, μου την σπάμε που δεν τολμάμε καν να ονειρευτούμε έναν κόσμο διαφορετικό μέσα και έξω μας, μου την σπάμε που έχουμε εγκλωβιστεί σε λογικά τοίχοι συναισθήματος και δεν μπορούμε καν να δούμε απ' έξω την μαγεία της ύπαρξης, μου την σπάμε που αντί να κοιταχτούμε κατάματα στον καθρέφτη μένουμε σκλάβοι του δήθεν Εγώ μας, είτε σε μας είτε στο είδωλο μας που βλέπουμε σε οποιονδήποτε γύρω μας, μου την σπάμε που είμαστε εγωιστές χωρίς πραγματικό εγωισμό και παντού βλέπουμε μια προέκταση του εαυτού μας, χωρίς να μπορούμε στην πράξη να δεχτούμε πως είναι απλά μια άλλη ψυχή που καμία σχέση με εμάς δεν έχει, μου την σπάμε που όποια προέκταση του εαυτού μας δεν μας κάνει σε σχέση με το δήθεν θεϊκό πρότυπο... την τρώμε, μου την σπάμε που έχουμε γίνει ανθρωποφάγοι και συναισθηματοφάγοι, μου την σπάμε που ο φόβος απόκλισης από το θεϊκό πρότυπο καταπιέζει όλα τα άλλα όμορφα συναισθήματα, μου την σπάμε που δεν ουρλιάζουμε από χαρά ή/και ηδονή αλλά από απόγνωση, μου την σπάμε που έχουμε χάσει το μέτρο μεταξύ υπαρκτού, “ανθρώπινου” θυμού/θλίψης και νεύρωσης, μου την σπάμε που βυθιζόμαστε στην σιωπή και την θλίψη, μου την σπάμε που έχουμε ως δεδομένο το ότι ζούμε και δεν μας καλύπτει από μόνο του, μου την σπάμε που έχουμε βαρύνει με τόσα περιττά στολίδια μπας και καλύψουν αυτό που νομίζουμε ως σκατίλα ενώ είναι απλά ένα μέρος του εμείς μας, μου την σπάμε που φοβόμαστε τόσο πολύ τα πάντα, να ζήσουμε ή να πεθάνουμε το ίδιο μας κάνει, ας μην μιλάμε λοιπόν για ανθρώπους με λογική, δεν υπάρχει λογική σε μας, μόνο φόβος που πολεμάει τα όμορφα και το έχουμε κάνει και σημαία, σημείο αναφοράς και εξέλιξης τρομάρα μας... Κάνω μια ευχή, να έρθει η μέρα που θα έχουμε πετάξει από πάνω μας ότι βάρος δεν μας ανήκει και θα δεχτούμε και μεις την φύση μας όπως είναι,θα προσπαθούμε να αλλάξουμε μόνο ότι αυθεντικά δεν μας αρέσει χωρίς να αφήνουμε να μας παίρνει από κάτω, να έρθει η μέρα που θα γίνουμε πρώτα φίλοι και μετά εχθροί με τους εαυτούς μας.