12.11.2014 | 15:34
Εξομολογούμαι
Ενώ αισθάνομαι ότι είμαι έτοιμη να προχωρήσω στη δημιουργία μιας ανθρώπινης σχέσης που θα βασίζεται στην εμπιστοσύνη, την αγάπη, την καλοσύνη, το πάθος, τον έρωτα, την τρέλλα των νιάτων, την καλή επικοινωνία και την αισιοδοξία για το αύριο έχω αμφιβολίες για τον αν μπορώ να το κάνω. Δηλαδή αν μπορώ ν' ανταποκριθώ σε κάτι τέτοιο καθώς είμαι παιδί διαλυμένης οικογένειας- μιλάμε πιο διαλυμένη δεν γίνεται, η ζωη μου και τα βιώματα μου χειρότερα κι από βραζιλιάνικο- δεν έχω αυτό που λέμε βιώματα και μνήμες του πως λειτουργεί μια σχέση ή μια οικογένεια. Νομίζω ότι άθελα μου προβάλω αρνητική συμπεριφορά σε όποιον με πλησιάσει πολύ και αισθάνομαι τρομερή καχυποψία με αποτέλεσμα να μην μπορώ να εμπιστευθώ τόσο εύκολα. Το ζήτημα είναι ότι αυτό μου συμβαίνει μόνο με το αντίθετο φύλο. Δηλαδή έχω κάποιους φίλους (γυναίκες κ άνδρες) που είμαστε πολλά χρόνια αδερφικοί φίλοι, αλλά όταν πρόκειται για σχέση νομίζω βγάζω μια απαξίωση για το αντίθετο φίλο ή μια αδυναμία εμπιστοσύνης. Γεγονός είναι ότι δεν το κάνω επίτηδες και ότι δεν μπορώ να εντοπίσω ποια είναι η κύρια πηγή άγχους που με ωθεί σε αυτή τη συμπεριφορά αλλά όταν είμαι πολύ ερωτευμένη και έρθω πολύ κοντά με το άλλο άτομο, αισθάνομαι φοβερή συναισθηματική πίεση και μου βγαίνει σε αλλοπρόσαλη συμπεριφορά, έτσι σιγά σιγά διώχνω τον άλλο. Δεν θέλω να πληγώνω ανθρώπους και καρδιές ούτε να πληγώνω τον ίδιο μου τον εαυτό. Προσπαθώ να μην μπω σε κάτι καινούργιο μέχρι να αναλύσω μέσα μου όλες αυτές τις συνιστόσες αλλά πόσο θα ήθελα να είμαι λίγο πιο φυσιολογική σ' αυτόν τον τομέα, να μπορώ να διαχειριστώ την αγάπη του εκάστοτε συντρόφου μου και να την απολαύσωωωωωωωω να κολυμπήσω μέσα στην αγάπη χωρίς φόβο και ενδοιασμούς!