ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Χθες μετά από αρκετό καιρό πήγα σε κηδεία. Δεν ήταν κάτι τρομερό γιατί ήταν μεγάλη γυναίκα και είχε ζήσει μια καλή ζωή. Ήταν όμως η γιαγιά μιας φίλης μου και η γυναίκα ενός ανθρώπου με τον οποίο είχαν ζήσει 76 χρόνια μαζί. Καθώς έβλεπα τον τρόπο που την κοιτούσε λίγο πριν της πει το τελευταίο αντίο ανατρίχιαζα. Πως καταφέρνεις να κάνεις κάτι τέτοιο χωρίς να φρικάρεις? Μετά από μια ολόκληρη ζωή που έχεις ζήσει με έναν άνθρωπο, γίνεται να ξημερώσει η επόμενη μέρα χωρίς αυτόν? Πως το αντιμετωπίζεις?Είμαι φοιτήτρια σε ένα μέρος περίπου 850χμ από το σπίτι μου. Για πάρα πολλά χρόνια ζούσα με τους παππούδες μου και όχι με τους γονείς μου. Η ιδέα και μόνο ότι κάποια μέρα θα ξυπνήσω και δε θα υπάρχουν με τρομάζει και με ανατριχιάζει. Η φυσιολογική πορεία των ανθρώπων είναι ο θάνατος και όταν αυτός έρχεται σε μεγάλη ηλικία είναι κάτι λογικό και αναμενόμενο. Νιώθω ότι χάνω πράγματα και χρόνο από τη ζωή τους τώρα που είμαι μακριά. Θέλω περισσότερο χρόνο! Δεν θέλω να χτυπήσει το τηλέφωνο και να μου πουν ότι πρέπει να πω αυτό το αντίο! Δεν είμαι έτοιμη και δε νομίζω να είμαι ποτέ! Φοβάμαι...