ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

μία κυκλοθυμική 15χρόνη έφηβη , και η ζωή μου είναι μία ατελείωτη ρουτίνα. Έχω μία παρέα 'κολλητών' με τις οποίες δεν βρίσκω κοινό έδαφος, είμαστε η μέρα με την νύχτα και έτσι δεν καταφέρνω να διασκεδάσω πραγματικά μαζί τους όσο και αν τις εκτιμώ. Με τους υπόλοιπους συμμαθητές μου έχω καλές αλλά επιφανειακές σχέσεις. Γενικά είμσατε χωρισμένοι σε κλειστές κλίκες. Επίσης ντρέπομαι που μιλάω έτσι αλλά θα χαρακτήριζα τις φίλες μου το λιγότερο ελαφρόμυαλες (η ιδανική για αυτες διάσκεδαση είναι 10 επείσοδια vampire diaries και μετα επιχειρηματολογια για το αν ο stefan ειναι καλύτερος απο τον damon). Γενικά από τότε που βγήκαμε από την παιδική ηλικία και αναπτύξαμε την δικιά μας ταυτότητα δεν κολλάω πουθενά.Με τους γονείς μου έχω καλές σχέσεις , όμως δεν παύουν να είναι γονείς (πήγαινε νωρίς για ύπνο, φόρα ζακέτα...)και να μην σου αφήνουν χώρο. Συγκεκριμένα ο πατέρας μου δεν με ξέρει καν , μου κάνει κύρηγμα για πράγματα που ήδη γνωρίζω και εφαρμόζω και έτσι νιώθω πως πραγματικά δεν με γνωρίζει και πως με θεωρεί ηλίθια. Θα τον έλεγα κάπως αυστηρό όμως δεν μου έχει δημιουργήσει ποτέ ιδιέταιρο θέμα. Eπίσης ζω σε ένα χωριό 15 λεπτά με αυτοκίνητο μακριά από την πόλη που δεν έχει κάτι ιδιέταιρο να κάνει κανείς έξω από τα μπάνια το καλοκαίρι. Άρα δεν υπάρχει η επιλογή πετάγομαι λίγο εκεί, πάω λιγό εκεί... Έναν καφέ να θες να πιεις απαιτεί ολόκληρο σχέδιο δράσης !Και οικονομικά για να αρχίσω εννοώ κάποια εξωσχολική δραστηριότητα, δεν είμαστε και δεν θέλω ούτε να το αναφέρω για να μην φέρω τους γονείς μου σε δύσκολη θέση και αισθανθούν ανεπαρκείς .Ευτυχώς δεν έχω φροντιστήρια και τα λοιπά τα πάω πολύ καλά με το διάβασμα άρα έχω και άπλετο ελεύθερο χρόνο να ζωγραφίσω κάτι, να δω μια καλή ταινία...Ακόμα μέχρι στιγμής δεν έχω κάνει ποτέ σχέση ,δεν ξέρω τον λόγο, μερικές φορές το σκέφτομαι και αισθάνομαι πως χάνω πράγματα, και πως θα μείνω για πάντα μόνη (κουφό αλλά αν δεν πω εδώ τις φοβίες μου πού θα τις πω; ).Κακιά δεν είμαι ούτε εμφανισιακά ούτε ως χαρακτήρας και πραγματικά αναρωτιέμαι γιατί δεν άρεσα ποτέ σε κανέναν. Πρόβληματα αυτοπεποίθησης ευτύχως δεν έχω ... ίσα ίσα να πω την αμαρτία μου ψιλοείμαι ψώνιο αλλά δεν το αφήνω να βγει προς τα έξω. Μου αξίζουν πράγματα , μια ενδιαφέρουσα παρέα , μία σχέση. Όμως όπως καταλαβαίνεται δεν έχω τα μέσα να τα διεκδικήσω και αυτό με πνίγει. Θέλω να ουρλιάξω , δεν μπορώ γιατί θα ξυπνήσω τους γονείς μου. Θέλω να πω σε εκείνη την *** από το τρία πόσο την αντιπαθώ , αλλά δεν μπορώ για τους ευνόητους λόγους και το κρατάω μέσα μου. Θέλω να πάω βόλτα στην θάλασσα δεν μπορώ γιατί έχει ψοφόκρυο και όπως λέει και η μάνα μου εκεί κάτω είναι ερημιά. Θέλω να γνωρίσω καινούρια άτομα δεν μπορώ , ΠΟΥ θα τα γνωρίσω; Θέλω να αλλάξω παρέα στο σχολείο αλλά μαντέψτε,δεν μπορώ !.Γιατί; Γιατί όλοι μα όλοι είναι σε αυτές τις ηλίθιες κλειστές αδιαπέραστες κλίκες . Αλλο που στην προηγούμενη παρέα που ήμουν πετσόκοβαν τα χέρια τους , και σε μία άλλη οι κοπέλες μου έλεγαν πως είναι να χουφτώνεις έναν αντρικό πισινό και βαθμολογούσαν όποιον πωπό πέρναγε από μπροστά τους! Σινάφι πια ! Όλα αυτά με έχουν απορροφήσει και πάντα παντά εξαιτίας των συγκυριών δεν παίρνω αυτό που μου αξίζει, νιώθω αδικημένη! Τέλος άλλα παιδιά στην ηλικία μου που περνάνε από την ίδια φάση , σου λένε relax σε 3 χρόνια φεύγεις για σπουδές... Εγώ όμως που θα σπουδάσω εδώ (ευτυχώς που έχει η πόλη μου την σχολή θέλω) λόγο οικονομικών; Πως θα ξεφύγω; Πότε θα νιώσω επιτέλους ανεξάρτητη ; Δεν βλέπω την ώρα να κλείσω τα 18, να βρω δουλειά (για αυτό δόξα σοι κάτι έχω σκεφτεί)να έχω τα δικά μου χρήματα, να πηγαίνω όπου θέλω , ό,τι ώρα θέλω ,να γνωρίσω καινούριους ανθρώπους που δεν θα μου κολλήσουν την γαμημένη ταμπέλα του φρικιού !Προτάσεις και συμβουλές τι να κάνω μέχρι τότε εκτός από υπομονή!