ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Για να μη τραβηξω πολυ την εξομολογηση μου, ειμαι 21 και νιωθω την αναγκη να απευθυνθω σε καποιο ψυχολογο. Οι λογοι που με οδηγουν και τα αναμεικτα συναισθηματα μου γενικα δε μας ενδιαφερουν αυτη τη στιγμη. Αλλο με προβληματιζει. Το συναισθημα που με κραταει πισω. Καθε φορα που παω να παρω τηλεφωνο για να κλεισω ραντεβου, αφου πρωτα σκεφτηκα να στειλω μειλ γιατι θα μου ειναι ευκολοτερο, απλα κολλαω. Κατεβαζω το τηλεφωνο οπως το σηκωσα και σκεφτομαι οτι καλυτερα να παρω αυριο. Φοβαμαι. Δεν μπορω να εξηγησω αλλιως αυτο που νιωθω. Ειναι ενας φοβος, χαζος μεν και το καταλαβαινω, μαλλον ο φοβος του αγνωστου. Φοβαμαι οτι θα παω μεχρι το κτιριο και μετα θα κανω μεταβολη, οτι ειναι λαθος μαλλον! Ισως ειναι ενα συνοθυλευμα απο συναισθηματα. Φοβος, αγχος, ανησυχια για το τι θα γινει, αν το μαθει καποιος(γενικα ντρεπομαι καπως να το πω στον οποιονδηποτε), θα χει αποτελεσμα, μηπως ειναι ολα στο μυαλο μου και δεν χρειαζομαι συμβουλευτικη, και αλλα τοσα. Ειναι λογικο να νιωθω ετσι;