ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γνωστό καθημερινό περπάτημα προς το γραφείο.Στο περίπτερο δίπλα στην εκκλησία τη συνάντησα πρώτη φορά.Ένα σβηστό τσιγάρο κρεμόταν από τα χείλη της. Μικροκαμωμένη, με βρώμικα, παράταιρα ρούχα, με μια φωνίτσα αχνή, κάτι γύρευε στον περιπτερά, που κρέμαγε περιοδικά κι έκανε πως δεν την έβλεπε/ άκουγε... Επιτάχυνα το βήμα (η κάρτα απαιτούσε χτύπημα) και σκεφτόμουν ότι το περίπτερο μαζεύει πολλούς ζητιάνους και πρεζάκια, τέτοιες μέρες (μια βδομάδα πριν τα Χριστούγεννα), καθώς είναι στο πεζοδρόμιο της εκκλησίας...Οι σκέψεις φτέρωσαν γρήγορα όπως και τα πόδια μου, στην ακολούθηση της καθημερινής μου ρουτίνας κάρτα- καφές+κουλούρι- γραφείο. Επιστρέφοντας από το γωνιακό φουρνάκι, τη βλέπω πάλι να απευθύνεται στους περαστικούς, που φέρονταν σα να ήταν αόρατη.Μπαίνω στο γραφείο. Την παρακολουθώ από το τζάμι πίνοντας τον καφέ μου. Πάει πέρα δώθε ζητώντας... Δεν καταλαβαίνω τι ζητάει αλλά, ανοίγω το τζάμι και της γνέφω να έρθει προς το μέρος μου. Έρχεται και μου λέει "που να ζητούσα και λεφτά!"Της δίνω το κουλούρι μου.Το γαλάζιο, μεγάλο, χαμογελαστό βλέμμα της ήταν τα Χριστουγεννά μου, φέτος...Πήρε το κουλούρι με ρώτησε αχνά : "μπας κι έχεις και φωτιά?"