ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Οι μέρες περνούν αργά βασανιστικές ,οι λεπτοδείκτες του ρολογιού μεταβίας κινούνται και η σκέψη τρέχει σαν να μην υπάρχει άλλη ώρα για να το κάνεις σαν να είναι η μοναδική ώρα που μπορείς. Πέρα από αυτές τις ώρες υπάρχουν και κάποιες άλλες πιο βασανιστικές ,αυτές οι ώρες που περνάνε αστραπιαία όταν κατι κακό γίνεται. Αναπηδάς από εκει που κάθεσαι και αυτό το απαίσιο συναίσθημα της απόγνωσης σε κατακλύζει ,εχεις μάθει να τα ελέγχεις όλα και κατι στιγμές σαν και αυτές που δεν μπορέις να κάνεις τίποτα παρά μόνο να περιμένεις, σε σκοτώνουν.Και οι μέρες συνεχίζουν να περνάνε και εσυ συνεχίζεις να μην ξέρεις τι να κάνεις, μερικοί –αδύναμοι- για εσένα στρέφονται στην πίστη, αν εκει είναι η διέξοδος τους δεν μπορείς να τους κατηγορήσεις, για εσένα όμως αυτό δεν είναι επιλογή και ετσι συνεχίζεις να βυθίζεσαι. Και κάποια στιγμή όλο αυτό τελειώνει για άλλους θετικά και άλλους αρνητικά και κάπου εκει συνειδητοποιείς πως αυτές τις λιγοστές μέρες που ο χρόνος πέρναγε απίστευτα αργα και γρήγορα ταυτόχρονα μεγάλωσες,άλλαξες, πως είναι δυνατόν αναρωτιέσαι.Είναι μερικές καταστάσεις στην ζωή τις οποιες δεν μπορείς να αποφύγεις ουτε να διαχειριστείς ,είναι μερικές φορές που οσο δυνατός και να είσαι θα σπάσεις θα κλάψεις,θα βρίσεις,θα φωνάξεις μα ετσι πρέπει να γίνει.Δεν υπάρχουν εγχειρίδια για τέτοιες καταστάσεις ουτε ποτε θα υπάρξουν,αν ρωτάς εμένα καλα καλά δεν ξέρω πως την πάλεψα ουτε πως κατάφερα να πάω παρακάτω,το μόνο που θυμάμαι είναι ένα ένστικτο που ειχα εκείνη την περίοδο πως ότι και να γίνει όλα στο τέλος θα πάνε καλά και ετσι κ έγινε.Ισως όχι με τον τρόπο που όλα πάνε καλά στα παραμύθια, αλλα με τον τρόπο της πραγματικής ζωής. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να χάνεις καποιον που αγαπάς αυτή όμως είναι η μοίρα μας ,προδιαγεγραμμένη πριν καν ακόμα γεννηθούμε, μια μοίρα που ο άνθρωπος οσο και αν πάλεψε ποτε δεν κατάφερε να αλλάξει. Αν με ρωτάς αν ποτέ θα ξεχάσεις αυτό είναι στο χερι σου όπως ακριβώς και το τι θα θυμάσαι από αυτην την περίοδο της ζωής σου,δεν υπάρχει λάθος ή σωστό.Αν με ρωτάς αν θα είσαι ο ίδιος άνθρωπος που ήσουν πριν όχι δεν θα είσαι και αυτό ισως είναι και το θετικό.Οταν περνάς από μια τέτοια κατάσταση, αλλάζεις, ωριμάζεις –μερικες φορές βίαια- σκέφτεσαι πράγματα που υπο άλλες συνθήκες δεν θα σκεφτόσουν και συνειδητοποιείς ένα πράγμα. Ότι τελικά αυτά που εχουν αξία είναι τελείως διαφορετικά από οσα πίστευες…μαθαίνεις να βλέπεις και να ακούς διαφορετικά,να κατανοείς συμπεριφορές και καταστάσεις διαφορετικά,να κάνεις σχέσεις διαφορετικά, φιλίες διαφορετικά να αγαπάς διαφορετικά.Είναι σχεδόν ειρωνεία της ζωής αυτό, αλλα για εμένα μέσα από έναν θάνατο μαθαίνεις να γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος.Ισως γιατι συνειδητοποιείς την ματαιότητα του τώρα, ίσως γιατι συνειδητοποιείς την αναλωσιμότητα μας τελικά. Αν έμαθα κατι απ ολο αυτό είναι μονάχα ένα πράμα ,ότι δεν φοβάμαι τον θάνατο πια,το μόνο που θέλω είναι τις ώρες που με χωρίζουν από αυτόν να μπορέσω να τις κάνω να μετρούν πραγματικά.