ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μου αρέσει να παρατηρώ τους ανθρώπους. Συχνά όταν βρίσκομαι στο μετρό, κάνω μια απόπειρα αποκωδικοποίησης, θεωρώντας το έναν ευχάριστο τρόπο καταπολέμησης της ανίας μέχρι να φτάσω στον προορισμό μου...Ζευγάρια που κοιτάζονται και αποπνέουν έναν επίπλαστο ερωτισμό..Σαν να ξέρω πως οι κινήσεις τους είναι στην πραγματικότητα ψεύτικες ή προσπάθειες επίδειξης..Παρέες μικρών παιδιών ή εφήβων που προσπαθούν να δείξουν μεγάλοι..Μελαγχολικά βλέμματα στο κενό, λες και μερικοί χάνονται στο μαύρο που επικρατεί έξω από το παράθυρο..Αναρωτιέμαι πώς θα ήτανε αν οι σκέψεις τους μπορούσαν να αποτυπωθούν στο τζάμι..Άτομα μεγάλης ηλικίας που συζητούν παράδοξα ζωηρά για την καθημερινότητά τους, λες και αδημονούσαν να βρεθούν σε δημόσιο χώρο.Νιώθεις σαν ένας θεατής κατακερματισμένων ιστοριών, στον οποίο αρέσει να προσεγγίζει αποστασιοποιημένα αλλά ηδονοβλεπτικά.Σε κάθε βαγόνι συνυπάρχουν διαφορετικές προσωπικότητες, τόσο επαναλαμβανόμενες.Καμιά φορά σκέφτομαι αν το βιβλίο στο οποίο βυθίζεται ο διπλανός μου ή αν η μουσική που στη διαπασών ακούει λέει κάτι για αυτόν. Τελικά πόσα μπορείς να καταλάβεις απλά κοιτώντας έναν άνθρωπο?