6.1.2015 | 20:35
τη στιγμη που
θα έπρεπε να είμαι πολυ στεναχωρημένη(καυτή η χυλόπιτα γαρ) γίνεται ενα κλικ και νοιώθω πολύ αισιόδοξη.. Θα πρέπει να είναι μηχανισμός άμυνας αλλα βαριέμαι να ψαξω :Pσκέφτομαι πως όλοι μόνοι μας είμαστε. περικυκλωμένοι απο κυλίνδρους που δεν μας αφήνουν να πλησιάσουμε τους άλλους, να νοιώσουμε τι νοιώθουν, να ακούσουμε τις σκέψεις τους, ενίοτε ουτε καν τα λόγια τους. Ειναι φορές που μας πιανει το παράπονο, εστιάζοντας στο ότι οι αλλοι δεν ασχολούνται με μας, δεν μας επιλεγουν.. εγωισμος και ανασφαλεια μαζι. ανθρώπινα και αυτάχμμ βρήκαμε λοιπό το λάθος. 2ο γραφω σε χαρτί τα θετικά μου (καλή είμαι τελικά, όχι τέλεια αλλα καλή) 3ο μ'αγαπώ (ισως είμαι το μόνο πρόσωπο που μπορώ να αγαπήσω) 4ο προσπαθω σιγά σιγά να σπασω τον κυλινδρό μου για να πλησιασω τους αλλους(οχι οοολους μονο οσους μου προκαλουν καποιο ενδιαφερον)δεν μας χρωσταει η ζωη την αγαπη, ουτε τιποτα.. αυτο ειναι σιγουρο..θα έλεγα (με κάθε επιφύλαξη) οτι χρωσταμε στη ζωη την ευτυχία..υγ εβαλα κατι κιλακια στις γιορτες, γιαυτο το α πληθυντικουγ2 ειθε όλοι να βρουμε την αγάπη
