7.1.2015 | 20:19
Οι αιωνιες γιορτες.
Οταν ημουν με εναν παιδαρο μετρα, που το θεωρουσα αντρα της ζωης μου και ειχα τρελλο κολλημμα, και εκεινος με αγαπουσε σαν τη ζωη του, παρολο που ημουν εμφανισιακα λιγοτερη απο εκεινον, αλλα πιο δραστηρια και γλυκια, οταν ημουν με εκεινονη μαμα μου δεν με αφησε ποτε να τον καλεσω σπιτι σε οικογενειακο τρραπεζι.Ηθελα να τον γνωρισουν ολοι και να τον δουν, να μας δουν μαζι, να νιωσω λιγο ομορφα οτι βρηκα τον ανθρωπο μου και γιατι οχι, να ψιλοκρυφο υπερηφανευτω για τον αντρα μου.οκ;Αν ειναι μεμπρο πειτε μου.Χωρισαμε, και φετος της πεταω για πλακα, "να πω σε εναν φιλο μου να ερθει;". Ασχετο φιλο, που μενει απλα κοντα. Αυτο.Και μεσως, "ναι αμε, φερε, τοσος κοσμος θα ερθει".Πονεσα, γαμηθηκα. Απλα.Τηλεφωνο στον πρωην (μιλαμε), του λεω, "ελα! Κερναμε γλυκο, ελα απο δω".Και απανταει ο θεος."Ελα μωρε, εδω δεν ηρθα αλλες φορες, θα ερθω τωρα;"Και εγω κρυφα τον καλεσα απο τη μαμα, αλλα ηξερα δεν θα ερθει. Απλα ηθελα να μου φυγει.Τον σεβαστηκα απειρα, πονεσα απειρα, και αισθανομαι σαν την Ορσα απο το "Μικρα Αγγλια", που τον αντρα της ζωης της δεν την αφηναν να τον χαρει. Αυτα.Ποναω. Καληνχτα.
