ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

...αλλά νιώθω πως πρέπει να εξομολογηθώ.Είμαι σε μια σχέση, με τον Π., εδώ 5 χρόνια (είμαι 24 χρονών).Αν εξαιρέσουμε μια παύση 4 μηνών όπου ουσιαστικά χωρίσαμε γιατί υπήρχαν κάποια πράγματα που δε μου άρεσαν, και τα ξαναβρήκαμε, είμαστε καλά. Ήρεμα, ήσυχα, ευχάριστη οικειότητα. Είναι τρυφερός μαζί μου συνήθως, καλό παιδί, χαμηλών τόνων, με αγαπάει πολύ και τον αγαπάω κι εγώ. Όλα καλά ως εδώ.Στο διάστημα των 4 μηνών που ήμασταν χώρια, γνώρισα έναν πολύ ιδιαίτερο άνθρωπο. Απίστευτη χημεία. Δεν κάναμε ποτέ σεξ (μόνο τα παρελκόμενα) αλλά περάσαμε ένα απίστευτο βράδυ που μιλούσαμε ο καθένας για τη ζωή του, μοιραστήκαμε σκέψεις και όνειρα μέχρι που μας βρήκε το πρωί. Ενδιαφέρουσα προσωπικότητα, από τους ανθρώπους που θαυμάζεις και σε εμπνέουν. Το άτομο αυτό έφευγε σε λίγες μέρες στην άλλη άκρη της χώρας για εργασία οπότε δεν τέθηκε καν λόγος για να προχωρήσουμε το ζήτημα αλλιώς, συν του ότι μου έδωσε την εντύπωση ότι δεν είναι και πολύ των σχέσεων. Κρατήσαμε μια αμυδρή επαφή στην αρχή μέσω ίντερνετ αλλά αυτή στην πορεία ψιλοξεθώριασε για το λόγο που εξηγώ παρακάτω.Στο μεταξύ, εγώ τα ξαναβρήκα με τον Π. Κι όσα είχαν υπάρξει αφορμές για τον χωρισμό μας, τα έχει διορθώσει. Τώρα είναι ένας πολύ τρυφερός σύντροφος που με στηρίζει σε όλα.Όμως εγώ ξαναείδα μετά από έναν χρόνο το άτομο εκείνο τυχαία σε μια συναυλία. Χαιρετηθήκαμε θερμά, με αγκάλιασε (μόνο) και ήταν τόσο όμορφη εκείνη η στιγμή. Έμεινα με ένα θεόχαζο χαμόγελο επί ώρες και δυσκολεύομαι πολύ να μην σκέφτομαι πως θα ήταν η ζωή μου αν ήμασταν μαζί.Νιώθω απαίσια που κάνω αυτές τις σκέψεις και ακυρώνω τον σύντροφό μου στο μυαλό μου. Τελικά, με τι θα ικανοποιηθώ; Γιατί έχω μυθοποιήσει τόσο πολύ αυτό που δεν έγινε; Γιατί να μη μπορώ να έχω αυτό το θεόχαζο χαμόγελο όταν αγκαλιάζω τον Π.; Είμαι αχάριστη;