ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ημουν με εναν γαματο τυπο, απλα γαμωτο. Με πειθαρχια, γυμναστη, κουκλο, αγαπαει ολο το κοσμο, δεν εβρισε ποτε, δε φωναξε ποτε, δε δε δε. Εγω ξενερωτη, ετρωγα μαλακιες, παχυνα, εγινα μπαζο, τον εκανα να ζηλευει (οκ και αυτος το κανε λιγο), μιλουσα ασχημα, ζηλευα ζηλευα ζηλευα, τσακωνομουν με ολους. Οταν χωρισαμε, χαθηκα και συνειδητοποιησα τα κερδη που πηρα απο αυτον τον ανθρωπο. Γνωρισα εναν που με εκανε να μην τον ποθω καθολου. Εγω με πολυ ομορφο τροπο, διακριτικα και σωστα τον απομακρυνα, μαλλον, με απομακρυνα.Εκει καταλαβα ποσο μοιαζω με τον "πρωην μου". Οπως εκεινος με σεβασμο φερθηκε σε εμενα που ημουν "λιγη" για εκεινον, και αντι να φυγει εμενε και υπομενε μεχρι να σωθει η κατασταση, ετσι και εγω "αντεδρασσα ομοιως" σε καποιιον αλλον. Συνειδητοποιησα ενα χρονο μετα, οτι γενικα μοιαζαμε πολυ, και ισως ειμασταν αυτο που λεμε φτιαγμενοι ο ενας για τον αλλον (ισως για αυτο κρατησαμε τοσο), αλλα οι συνθηκες πραγματικα μας αλλαξαν τα φωτα. Δεν ειμαστε και θεοι.Το θεμα ειναι οτι μου δινεται η ευκαιρια τωρα να ερθει στη ζωη μου σα φιλος. Και το θελω και το εχω αναγκη.Αλλα.Ειναι βαθεια ριζωμενο στο κεφαλι του το ποια ειμαι. Το "λιγο" μου, που το το εδειξα, ειναι βαθεια στο κεφαλι του.Πως να του δειξω οτι αλλαξα; Μηπως με το να αποφυγω επαφη και να μαθαινει τα νεα μου απο αλλου; (εχουμε κοινους φιλους).Μηπως με το να χαθω γενικα, ισως ετσι με εκτιμησει πιο πολυ;Οταν παει να μπει στη ζωη μου, μαπινει με τη λογικη του να με εκμεταλευτει, να με μειωσει λιγο (του βγαινει αυθορμητα), να μαθει για μενα τι κανω και να συγκρινει με εκεινον.Θελω να ερθει στη ζωη μου και να με σεβεται. Πολυ. Και αν με ποθησει και λιγο καλο ειναι. Δεν θα ειμαστε εξαλλου μαζι. Αυτα.