ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι από αυτές τις τυχερές και εδώ και λίγους μήνες «τραβιέμαι» με το μεγαλύτερό μου αποθημένο... Ζω μια τρέλα. Τον λατρεύω, είμαι τρελή γι' αυτόν όμως........ Αρχικα μιλουσαμε καθημερινα, τον εβλεπα καθε βδομαδα. Τον τελευταιο καιρο ομως νιωθω να... Απομακρυνεται! Μιλαμε ολο και πιο σπανια και τον βλεπω ακομα πιο λιγο.. Δεν ανησυχω για θεματα τυπου «βρηκε αλλη» κλπ. Ξερω οτι ο συγκεκριμενος ανθρωπος ειναι ειλκρινης μεχρι αηδιας. Ξερω επισης οτι δεν εχουμε σχεση και προσπαθει να μη με αποσπα απο τα μαθηματα (δινω πανελληνιες) αλλα δε μπορω και ετσι... Εκτος της στεναχωριας κλπ που με πιανει θυμωνω κιολας. Ειμαι αρκετα εμφανισιμη και ριχνω τρελα Χ για παρτη του, απλα γιατι τον θελω, μονο αυτον, κανεναν αλλο. Τρωω και το κλασσικο γκομενοκραξιμο απο τις φιλες μου τοσο για τις προτασεις που απορριπτω οσο και για την επιλογη μου. Και προφανως και δε με ενοχλει αυτο, ΕΓΩ ξερω ποσο υπεροχος ειναι αυτος ο ανθρωπος για μενα και δε θα τον αλλαζα με κανεναν... Αλλα με πιανει και το παραπονο γιατι θα ηθελα λιγο παραπανω σημασια... Μου τη σπαει να με προσεχουν αλλοι και οχι αυτος. Ακουγομαι γελοια το ξερω αλλα...