ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Περναει ο καιρος, νιωθω πως κυλαει αργα ο χρονος αλλα οταν τα υπολογιζω καταλαβαινω οτι περασε πολυ γρηγορα!Ενας χρονος...Νομιζα πως οσο περναει θα συνηθιζα αλλα εγω πιο πολυ ποναω, πιο πολυ αδιαφορω για τους γυρω μου, πιο πολυ αρχιζω να τρελαινομαι!Ειμαι κενη, παω να ξεχαστω με κατι χαζο ή να νιωσω ενα ωραιο συναισθημα και αμεσως το διωχνω, δε μου το επιτρεπω. "δεν ειναι σωστο" μου λεω, "δεν εισαι φτιαγμενη εσυ για αυτα" μου υπενθυμιζει αυτη η φωνουλα στο κεφαλι μου.Μερικες φορες της δινω τη μορφη του αδερφου μου, αλλες φορες της μανας μου και αλλες της κοινωνιας.Αυτη η φωνουλα δεν εχει μορφη, δεν εχει προσωπο και ομως ειναι τοσο ισχηρη! Με ισοπεδωνει, με πηγαινει εκει που θελει, σε μια ζωη γεματο μιζερια και πονο...με οδηγει στον "εσωτερικο θανατο"...μερικες φορες δε με ενοχλει αυτο, ισως γιατι ετσι ερχομαι πιο κοντα σε εκεινον.Δακριζω και αναρωτιεμαι γιατι, το θεωρω μη λογικο μετα απο τοσο καιρο...Ποσα δακρυα εχει αποθηκευμενα ο ανθρωπος στον οργανισμο του; Ποσο πονο αντεχει η καρδια; Ποσες αναμνησεις το μυαλο;Υπαρχει καποιο οριο; Και αν εχεις φτασει εκεινο το οριο μετα τι κανεις;Μαλλον απλα εισαι ενα αδειο σωμα που τριγυρναει. Ποσα τετοια σωματα υπαρχουν γυρω μας και δεν το καταλαβαινουμε; Δε θα αφησω κανεναν να καταλαβει πως ειμαι μεσα μου. Δε θα μπορεσει κανεις να καταλαβει, να πει πως ειμαι αδεια!Μην αναρωτιεστε, μη βιαστειτε να με χαρακτηρισετε υπερβολικη...ετσι αμυνομαι, ετσι εχω μαθει, ετσι ειμαι καλυτερα και προχωραω!Μου λειπει...βασικα δε ξερω τι αισθανομαι!Απλα μια λεξη με στοιχιωνει...ΓΙΑΤΙ;ΓΙΑΤΙ σε εμας; ΓΙΑΤΙ τωρα; ΓΙΑΤΙ να χαθει ετσι;Πολλα ερωτηματα...ολα αναπαντητα, πολλα συναισθηματα και αυτα αγνωστα!Θα τη βρω την ακρη, παντα την εβρισκα.ΓΙΑΤΙ; αυτο ξερω να το απαντησω...γιατι ετσι με εμαθε εκεινος!