ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μιση ωρα πριν χωρισουμε, του είπα οτι ειναι ο αντρας της ζωης μου και οτι τον αγαπαω. Και πως φυσικά δεν μπορώ να πάω με άλλον. Και πως θελω να ειμαστε μαζι, αν οχι τωρα καποια στιγμη παλι. Ειχα καταλαβει που το πηγαινε και για αυτό το λόγο ισως τα ειπα ολα χυμα, για τελευταία φορά.Μου ειπε καποια στιμη πολυ παλια, "σε λυπαμαι, γιατι την ωρα που θα χωρισουμε δεν θα μπορείς να ξεκολλησεις. Εχεις εμμονη μαζι μου".Ισχυει.Tωρα, εξι μηνες μετα, και μετα απο απειρες αποπειρες του να με προσεγγισει ξανα, ενεδωσα. Μιλησαμε, τα ειπαμε. Ηπιαμε και ενα ποτο. Ολο το βραδυ του την ελεγα ευγενικα, και του θυμιζα τα λαθη του. Δεν εκανα καλα. Εδειξα κομπλεξ. Επισης, υπονοησα οτι εχω προχωρησει τη ζωη μου. Μετανιωσα. Αποψε ειναι εξω με εναν φιλο. Ξαναμιλησαμε, αλλα μου φανηκε πιο απότομος απο οτι ηταν τοσες φορες. Σαν πληγωμενος, σαν ξενερωμενος. Μου τονισε ομως, μεχρι και που χαιρετηστηκαμε για καληνυχτα, οτι "εισαι οτι πιο σημαντικό εχω στη ζωη μου", "πηρα πολλα απο αυτη τη σχεση", "εισαι μοναδικη γυναικα", "εισαι στις προσευχες μου καθε βραδυ", κ.λπ.Δεν εχω λογια. Ξερω απλα οτι ειμαι ερωτευμενη μαζι του, τον αγαπαω επιπλεον, και οτι αισθανομαι οτι θελω να προσπαθησω να ειμαι παλι μαζι του για παντα. Αν οχι τωρα. Σε ενα δυο χρονια. Ταιριαζουμε πολυ. Απολυτη χημεια.Απλα φοβαμαι οτι δεν ξερω πως να "γυρισω" το παιχνιδι, και δεν ξερω πως να δειξω οτι θελω, χωρις να γινω η δεδομενη πατεντα που ημουν πριν.Λιγα λογια.Περι ερωτος.