ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχω χάσει την διάθεση να κάνω σχέσεις. Μάλλον, κάποιος θα με έλεγε πεζή. Αλλά έχω ζήσει μεγάλους έρωτες. Μικρούς έρωτες. Έχω πειραματιστεί, και πάντα στο τέλος όλα τελειώνουν, σαν ένα κεφάλαιο, ενός βιβλίου. Μάλλον ο έρωτας είναι ένα μεγάλο ψέμα για μικρά παιδιά. Και όταν μεγαλώνεις βλέπεις την απατηλότητα του. Θέλω πλέον την ησυχία μου, δεν μου αρέσει να μοιράζομαι, να κάνω αμοιβαίες παραχωρήσεις, να διαμορφώνω το πρόγραμμά μου βάση των άλλων, κλπ. Επίσης, μου φαίνεται αστείο όταν βλέπω ζευγάρια, η φευγαλαία συνύπαρξη δυο ατόμων, που νομίζουν ότι θα είναι για καιρό μαζί... Ακόμα, πιο αστεία, την διατύπωση της ατάκας "για πάντα μαζί", ή θέλω να γνωρίσω το άλλο μου μισό... Ή τις αστείες αναζητήσεις, την θέλω έξύπνη, όμορφη κλπ, τον θέλω ψηλό, πλούσιο κλπ. Και αφού λέμε,το βρίσκει ο καθένας, μετά αρχίζει η μουρμούρα. Τα προβλήματα. Βλέπεις τα στραβά του,βλέπει τα δικά σου, αρχίζουν οι συμβιβασμοί και οι παραχωρήσεις, κράτάει λίγους μήνες ή λίγα χρόνια αυτό. Και μετά χωρίζεις. Για να αρχίσεις πάλι να το ψάχνεις. Και αν το βρεις πάλι απο την αρχή. ΟΚ; Πείτε μου λοιπόν, ποιο το νόημα;