ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κάθε φορά που σκέφτομαι πόσο προχωράς, πόσο αλλάζεις, πόσο πιο ώριμα σκέφτεσαι από μένα... Πόσο πιο ανοιχτή είσαι να μου πεις για τους καινούργιους σου, για το πόσο δεν έχεις ανάγκη για προστασία πια, τώρα που δεν είσαι κοριτσάκι....Κάθε φορά που σκέφτομαι πώς χωρίσαμε, το πόσο κουρέλι ήμουνα, το στομάχι μου καταστράφηκε και τις σαράντα πρώτες μέρες μου που δεν θυμάμαι καλά πια...Κάθε φορά που σκέφτομαι πόσες εμπειρίες θα έχεις αποκτήσει αυτά τα δύο χρόνια, πόσο αμήχανα νιώθω μπροστά σου όταν σε βλέπω και μου κόβονται τα πόδια, πόσο όταν σε δω ακόμα και σήμερα θα σε σκέφτομαι για μια βδομάδα...Κάθε φορά που σκέφτομαι πόσο αηδιάζω με τον εαυτό μου που συνεχίζω άγαρμπα και ατσούμπαλα, για να μη μείνω πίσω, για να έχω κάποιες ώρες που δεν σε σκέφτομαι, και πόσες έχω πάρει στο λαιμό μου έτσι...Κάθε φορά που έρχονται και μου λένε για σένα χωρίς να τους ρωτήσω... Ή γνωστοί τυχαία που βλέπω, με ρωτάνε, "ρε συ η ... τι κάνει;" Η φίλοι τυχαία μου λένε σε είδαν εδώ κι εκεί, να γελάς, να χορεύεις, να πίνεις με άλλους...Μισώ τον εαυτό μου. Και ό,τι πάει στραβά με μένα, που 100 και βάλε βδομάδες δεν μου χουν φτάσει για να σε ξεπεράσω πραγματικά. Δεν σου ρίχνω ευθύνες, σίγουρα κάτι άχαρο υπάρχει στη φύση μου. Δεν γίνεται -όταν θυμάμαι ότι εδικά στο τέλος δεν ήμασταν καθόλου καλά- να συνεχίζω να σε αγαπάω περισσότερο από οτιδήποτε σε αυτόν τον κόσμο.Κι ας έχεις αλλάξει. Κι ας είσαι μια άλλη, την γνήσια βερσιόν σου την παιδική, αθώα και εύθραυστη την έχω στην καρδιά μου, την έχεις αφήσει εδώ πέρα. Τα λέμε ακόμα τις νύχτες.