ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γράφω σε μια προσπάθεια να ξορκίσω τα λάθη μου και τις αδυναμίες μου. Να χωνέψω πως έχασα. Πως ήρθα δεύτερη. Να καταπιώ εγωισμό και να συνεχίσω. Όμως η σοκολατόπιτα χωρίς αυτόν είναι άνοστη. Οι καινούριες μουσικές που ακούω, όταν δεν τις μοιράζομαι μαζί του είναι πόνος και τα παλιά τραγούδια που μου αρέσουν, το μόνο που κάνουν, είναι να με κάνουν να νιώθω ποιο μόνη κι από μόνη. Πολλά χρόνια αναμονή. Τον διεκδίκησα από τον εαυτό του, και έχασα. (Μια ζωή κολλημένη στο παραμύθι με το βάτραχο.) Και έχασα και τον εαυτό μου μαζί. Και τώρα τρεχάτε ποδαράκια μου να τον ξαναβρώ. Δυστυχώς δεν πήρα κανένα μάθημα από αυτή την παράνομη σχέση. Και το χειρότερο, δεν ένοιωσα ούτε για μια στιγμή, κάποια ενοχή ότι ήμουν η πέτρα του σκανδάλου. Το αντίθετο μάλιστα. Ένοιωθα ευλογημένη που ένοιωσα τέτοιο πράγμα για έναν άλλον άνθρωπο. Ένα αίσθημα που προσωπικά δεν ξέρω να περιγράψω. Λένε πως για όλα υπάρχει λόγος που γίνονται. Όσο κι αν σπάω το κεφάλι μου, δεν τον βρίσκω. Δεν έγινα καλύτερη. Χειρότερη ίσως. Καλύτερη όχι. Ένοιωσα άσκημα συναισθήματα. Μίσος, πολύ μίσος, ζήλια, αγανάκτηση, θυμό, απελπισία, εγκλωβισμό, απέχθεια. Άρχισα και να καταριέμαι, να ρίχνω μούτζες, να τρυπάω τα νύχια μου μέχρι να ματώσουν για να σταματήσει να πονάει η ψυχή μου. Κι όλα αυτά τα απαίσια συναισθήματα δεν κατάφερναν να σβήσουν αυτό το «μαλακό», σα χάδι «απ' το φτεράκι μιας μέλισσας» που ένοιωθα μόλις τον άκουγα ή τον αντίκριζα. Ντρέπομαι... Είμαι ψεύτρα.. δεν ντρέπομαι...