ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 17 χρονών και βασικά δεν περιμένω και καταλάβετε πολύ, μάλλον θα με βρείτε υπερβολική! Λοιπόν φέτος δίνω πανελλήνιες κ ο τρόπος ζωής έχει αλλάξει εντελώς, πίεση από καθηγητές, νεύρα, εντάσεις και κυρίως μια ψυχολογία ΑΧΤΑΡΜΑΣ! Είναι αφύσικο για έναν νέο να αλλάζουν όλα τόσο γρήγορα, δεν υπάρχει ομαλή μετάβαση και για αυτό χρειάζεται στειρηξη από τους γύρω του. Όμως πρέπει να συνειδητοποιησουν ότι μόνο αυτό δεν κάνουν. Καθηγητες που ασχολούνται μόνο με το μάθημα τους, αδιαφορώντας πλήρως για τις άλλες υποχρεώσεις του μαθητή αλλά κυρίως για την ΨΥΧΟΛΟΓΊΑ του. Οικογένεια που λέει "δεν είναι τίποτα κ αφού σου το λένε πρέπει να το κάνεις","τόσα παιδιά δίνουν! Κ αλλά πολλά έχουν δώσει και άλλα εκτός από σένα θα δώσουν", κτλ. Ξέρουμε πολύ καλά το ότι δεν είμαστε οι μόνοι κ δεν περιμένουμε να ακούσουμε κάτι τέτοιο, δεν είναι επιχείρημα.Είναι άθλιο κ εξευτελιστικο να βλέπεις νέα παιδιά καθημερινά να απογοητευονται κ να λένε "τα παρατάω", έτσι μας έχει καταλήξει το σύστημα.Υ.Γ. Μια συμβουλή προς γονείς: τις στιγμές που χαλαρώνουμε μην μας τις χαλάτε, είναι λίγες και τις έχουμε ανάγκη, και κυρίως όταν κάτι λέμε να μην το κάνετε απλά ΜΗΝ ΥΟ ΚΆΝΕΤΕ, τα νεύρα μας είναι χάλια!!!