ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

.. από το σπίτι στα 18 για να σπουδάσω σε άλλη πόλη θα το πληρώνω μια ζωή.. Κάθε μέρα μέσα στο σπίτι, στο κάθε μικρό που με εκνευρίζει και με κάνει να χάνω τη ζωή μου θα κατηγορώ τον εαυτό μου γι αυτό το λάθος.. Για το ότι σκέφτηκα τότε να μη βάλω σε έξτρα έξοδα. Και τελικά; Τι πήρα; Κατάθλιψη. Κατάθλιψη και εκνευρισμό και χαμένα χρόνια.. Πέρασαν τόσα πολλά χρόνια σε μια σχολή που μόνο άγχος και κατάθλιψη που έδωσε και εφόδιο δεν πήρα κανέναν.. Βρίσκομαι τώρα, τα 26 με τους γονείς μου, χωρίς δουλειά με ένα πτυχίο που ήρθε πριν λίγο καιρό μετά από άπειρες αποτυχίες, χωρίς βαθμούς, χωρίς εμπειρίες από πρακτικές, πτυχιακές κλπ χωρίς τίποτα... Κι ό,τι ήξερα αυτή η γαμημένη ανύπαρκτη αυτοεκτίμηση με έκανε να το χάσω, να το ξεχάσω.. Είμαι στο κενό. Δεν έχω ούτε γνώση, ούτε χρήμα... Κανέναν τρόπο να φύγω και να ζήσω μια μέρα καλύτερη..Κι η μαμά μου το κακό που μου κάνει δε θα το συνειδητοποιήσει ποτέ. Το ότι δεν μπορώ να μη φωνάξω δε θα το συνειδητοποιήσει ποτέ. Το πόσο με ενοχλούν τόσα πολλά μικρά πράγματα δε θα το συνειδητοποιήσει ποτέ. Κι όταν με ρωτά για άλλους που φεύγουν και κάνουν μεταπτυχιακά και κάνουν το ένα και κάνουν το άλλο σκέφτομαι... το ότι εγώ δεν τολμώ ποτέ να ονειρευτώ καν, το ότι δεν μπορώ να ζήσω δε θα το συνειδητοποιήσει ποτέ;;;;;;;;;;;;