ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

...αγαπητό μου σύμπαν! Ένα σημάδι, ένα κίνητρο να με ταρακουνήσει και να ξεκολλήσω από την στασιμοτητα που εν μέρει μόνος μου επιδιωξα. Αν και ένα κομμάτι μου πάντα επιζητα την εξέλιξη, έχω έναν τεμπέλη μέσα μου που του επετρεψα να μου επιβάλλει μια στάσιμη μετριότητα, γιατί "πού να τρέχεις... ".Το ξέχεσες.Ο κόσμος γύρω μου, ο δικος μου εγγύς κόσμος γκρεμίζεται. Μία προς μία οι σταθερές της ζωής μου, αδυνατίζουν, κουράζονται, τα παρατάνε και μου ζητάνε συγνώμη που δεν μπορούν να μου σταθουν άλλο...Και ξαφνικά βρίσκομαι να μένω ανεπαφος. Να έχω τον ρόλο του δυνατού. Από τον αδύναμο, μικρό, δείχνω δείγματα αντοχής και στήριξης. Και καταλαβαίνω γιατί μου έχεις δώσει όλες αυτές τις δυνατότητες που απλά κάθομαι και τις κοιτάω, χωρίς να τις εκμεταλλεύομαι. Φοβόμουν να αναλάβω ευθύνες. Να πάρω πάνω μου βάρη. Να φανώ ο αρχηγός, για να μην μου ζητηθουν ευθύνες αποτυχίας και λαθών. Να μην βγω μπροστά και κριθώ.Αλλά πλέον δεν γίνεται. Επιβάλλεται να βγω μπροστά. Να πατήσω για τα καλά στα πόδια μου και να δώσω όλο μου το είναι. Για αυτούς και όσα αγαπάω.Challenge accepted λοιπόν.(κι ο Θεός μαζί μας!)