ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σε σκεφτομαι συνεχεια.Εδω και 10 χρονια θυμαμαι το αρωμα σου,την αισθηση του απαλου δερματος σου,το εξυπνο βλεμμα σου.Τα ξανθα σου τα μαλλια,τα κοκκινωπα στον ηλιο μουσια σου.Το σκισμενο τζιν,το ασπρο φανελακι που ειχε κολλησει πανω σου απο τον ιδρωτα.Θυμαμαι επισης τις απροσαρμοστες αποψεις σου,τις περιεργες σκεψεις σου,τα ονειρα σου τα απιαστα.Σε ειχα ρωτησει καποτε πως φανταζεσαι τη ζωη σου οταν γερασεις.Μου ειπες σε φανταζεσαι εργενη ,να ζεις αναμεσα σε μια τεραστια βιβλιοθηκη,γεματη βιβλια.Αλλα οταν εμεις κανουμε σχεδια ο θεος γελαει ματια μου.Δυστυχως δεν εισαι πια εργενης,η τυχη επαιξε παιχνιδια.Καποτε ενα βραδυ μιλουσαμε...και ειπαμε πως αφου ακομη κραταμε επαφες δεν θα χαθουμε ποτε.Κι ομως χαθηκαμε.Οι δρομοι μας παραλληλοι,σε ενα σημειο ομως ξαναειδωθηκαμε και ηταν σαν να μη περασε μια μερα.Η ζωη σου αλλαξε,η δικη μου προχωρησε και τιποτα δεν μοιαζει ιδιο.Κι ομως λατρεια μου μεγαλη.Εμεις δεν αλλαξαμε.Τα χρονια μας προσπερασαν ,μας δωσαν εμπειριες και γνωση,μα ειμαστε ιδιοι.Μου ειπες πως οταν ο ανθρωπος παραμενει ιδιος μετα απο χρονια σημαινει πως ειχε και εχει προσωπικοτητα.Δεν παει με τη μαζα,παταει στη γη,ξερει ποιος ειναι.Παντα σε θυμαμαι.Την πρωτη φορα που γνωριστηκαμε,τις λεξεις που ανταλλαξαμε,ολα.Οσα χρονια κι αν περασουν μου ειναι αδυνατο να τα ξεχασω.Ειναι πραγματι αξιοπεριεργο πως καποιες μνημες δεν χανονται.Ξαναγυριζουν και αλλοτε μας στοιχειωνουν και αλλοτε μας συντροφευουν...Τοσο ομορφια σε αυτον το κοσμο.Ας μη χαθει ποτε.Θελω να ζησω για παντα