ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειμαι εδω και περιπου τεσσερις μηνες με ενα παιδι που γνωρισα φετος στο φροντιστηριο. Ειναι γλυκας, τυφερος οσο δεν παει και μου δειχνει την αγαπη του καθε μερα. Και εδω ερχεται ενα απο τα πιο κλασσικα προβληματα. Η πρωην του την οποια ζηλευω σαν μανιακη.... Τα παντα στην υπαρξη της με τρελαινουν! Δε ξερω τι με πρωτοφρικαρει... Το οτι ηταν μαζι σχεδον απο την πρωτη γυμνασιου μεχρι τωρα, την τριτη λυκειου που χωρισαν σχεδον ηρεμα και συνεχισαν να κανουν παρεα με τον δικο μου επειδη της ειπε οτι φετος δε θα εχει χρονο, το οτι ο μονος μας μεγαλος καυγας ηταν εξαιτιας της οταν ανεβασα γι'αυτον μια φωτογραφια που ειδα σε καποιο προφιλ της με στιχους και τα πηρε στο κρανιο και εκανε ολοκληρο θεμα, το οτι βλεπω γαμημενες ομοιοτητες μεταξυ μας, το οτι ενω απ' οτι ξερω απο κοινουν γνωστους ειναι μια θεοξινη στριγκλα φερεται σαν αγια, υπερανω, προστατιδα των ατομων με νοητικη στερηση (μαλλον επειδη νιωθει οτι ανοικει εκει), το οτι ειναι στο ιδιο σχολειο μαζι του, το οτι του μιλαει ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ οταν πχ αρρωσταινει "απο ενδιαφερον" για να μαθει τι κανει, τα κολλητηλικια με την αδερφη του, τα δωρα που ανταλλαξαν τα Χριστουγεννα που γιορταζαν, και χιλιαδες αλλα!! Ναι ζηλευω! Σαν τρελη! Δεν την αντεχω, την βλεπω ακομα και στον υπνο μου! Προσπαθησα να το συζητησω με το αγορι μου και μου ειπε οτι εχει σχεση με καποιον που λατρευει οπως και αυτος και οτι επειδη την ξερει απο μωρο δε γινεται να κοψει και την καλημερα. Το καταλαβαινω και νιωθω το ποσο με θελει, μου το δειχνει στις πραξεις και τα λογια αλλα... Η πρωην με τρωει....