ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Λοιπόν άκου,Μου αρέσεις. Όχι από χθες, μου αρέσεις πολύ καιρό τώρα. Απλά δεν ήξερα πώς να σε προσεγγίσω, νομίζω γιατί δείχνεις ακριβώς όσο απρόσιτος όσο κι εγώ. Δυσκολεύομαι να βρω κάτι να σου πω όταν έχω την ευκαιρία. Για τον καιρό; για τη σχολή; για το ΣΥΡΙΖΑ; Δεν ξέρω. Εγώ το μόνο που θέλω να σου πω είναι ότι μου αρέσεις και πώς φαίνεται να σου αρέσω κι εγώ και πως θέλω απελπισμένα να με πάρεις μια αγκαλιά γιατί με κάνεις να νιώθω ότι δεν επεδιώκεις να με ρίξεις στο κρεβάτι αλλά ότι θες κι εσύ μια αγκαλιά. Και πως φοβάμαι να ανοίξω το στόμα μου γιατί έχω ξεχάσει πώς γίνεται όλο αυτό και πως φοβάαι μήπως πως κάποια μαλακία και εξαφανιστείς κι εσύ. Φοβάμαι μήπως παρασυρθώ και σε φοβίσω, φοβάμαι μήπως κρατηθώ και νιώσεις ότι αδιαφορώ. Φοβάμαι ακόμα πως αν όντως σου έλεγα αυτά που γράφω θα ένιωθες πνιγμένος. Αλλά δεν ψάχνω να γατζωθώ επάνω σου. Μπορώ να ζήσω μόνη μου. Δεν είμαι εξαρτημένη από σχέσεις. Απλά να... μετά από τόσα λάθη, τόσες ατυχίες, τόσες υπερβολές κι αδιαφορίες, μετά από κάποια χρόνια, έμαθα επιτέλους τι κάνω λάθος και θέλω να είσαι εσύ αυτός που θα προσπαθήσω να κάνω όχι τα πάντα σωστά αλλά τουλάχιστον τα περισσότερα. Είσαι εσύ αυτός που θέλω να δει αυτήν την καινούρια εκδοχή μου, την πιο ώριμη, την πιο ισορροπημένη, την λιγότερο κακομαθημένη.Μα πάνω απ΄όλα είσαι εσύ αυτός που θελω να αγαπήσω και να αγκαλιάσω όσο πιο δυνατά μπορώ.Δεν είμαι για τίποτα προετοιμασμένη παρά μόνο για την εξαφάνισή σου.Γιατί το μόνο που έχω συνηθίσει είναι οι άνθρωποι πυροτεχνήματα.Ξαφνικά εμφανίζονται στον ουρανό μου, με κάνουν να γυρίζω το βλέμμα μυ προς τα πάνω κι ύστερα χάνονται. Λάθη δικά μου, λάθη δικά τους...και χάνονται