ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειμαι το 6ο παιδι της οικογενειας μου..ειμαστε 3 κοριτσια κ 3 αγορια...και εχω με ολα τα αδερφια μου ηλικιακη διαφορα περιπου απο δεκαετια εως εικοσαετια...Περιττω να πω οτι δεν εχω κοινα ενδιαφεροντα με κανεναν τους, συν οτι δεν μεγαλωσα σαν παιδι που εχειαδερφια, αλλα σαν μοναχοπαιδι με πολλους γονεις...ακομα και τωρα που ειμαι 22 ετων, με πληγωνει το γεγονος οτι νιωθω σαν απλη γνωστη με τα αδερφια μου και δεν τους εμπιστευομαι πραγματα γ μενα, ουτε κι εκεινοι το ιδιο...επισης παντα θα ειμαι το παιδακι της οικογενειας, ακομα και να παω 40 χρονων...ξερω ηδη πως οι αποφασεις που θα παιρνω στη ζωη μου, ολα μου τα βηματα θα κρινονται κι απ τα ιδια μου τα αδερφια εκτος απο τους γονεις μου...ενω μεταξυ τους εχουν πιο αδερφικη σχεση..ιδιαιτερα τα αγορια που ναι και μεγαλυτερα..κ εχουν και δικες τους οκογενειες πια. Να φανταστειτε οτι δεν καπνιζω καν μπροστα τους!Δεν μιλαω μπροστα τους ανοιχτα για τη σχεση μου, και με αγχωνει και το αν θα την ενεκριναν. Φοβαμαι την αντιδραση τους...γενικα αυτη η κατασταση με βασανιζει παρα πολυ, γτ ξερω πως παντα ειμαι εκεινη που ο λογος της δε μετραει πολυ, εκεινη που δε ξερει, εκεινη που πρεπει να βοηθα,να κανει αγγαρειες,να ζηταει τη γνωμη ολων τν υπολοιπων....νιωθω οτι δε με ξερει κανεις τους, οτι νιωθουν σα γονεις παρα σαν αδερφια μαζι μου, και παντα ζηλευω τα αδερφια που κανουν μεταξυ τους παρεα...νιωθω χαλια που δε μπορω να μοιραστω με τα αδερφια μου τη ζωη μου... :( :( επισης παντα φοβαμαι για το πως θα κρινουν εμενα τις αποψεις μου κ γενικα το πως ζω...θελω να απαγκιστωθω απ ολο αυτο. Και απλα να κανω αυτο που ειναι να κανω χωρις να με νοιαζει η γνωμη κανενος..και θα το κανω...αλλα θα μου παρει πολυ χρονο..