ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είναι 18 χρονών και δυστυχώς, έχει καταλήξει κηδεμόνας των γονιών του. Πρόκειται για πολύ ανώριμους ανθρώπους που δεν μπόρεσαν πολλές φορές να τον φροντίσουν όταν ήταν μικρός (μια φορά μάλιστα, είχε τεθεί η ζωή του σε κίνδυνο από απερισκεψία τους). Τώρα τον βλέπω να κάνει πράγματα που δεν θέλει, πχ να τους κρατάει παρέα πολλές ώρες τη βδομάδα επειδή δεν έχουν φίλους, παραμελώντας τη ζωή του. Συνέχεια τηλέφωνα, ψυχολογική πίεση κτλ. Μόλις έγινε φοιτητής και συχνά δεν βγαίνει για αυτό το λόγο, παρόλο που πέρυσι προσπάθησε πολύ για να περάσει εκεί που ήθελε. Είναι κάτι που αποδέχεται απόλυτα όμως, αφού νιώθει υποχρεωμένος απέναντί τους. Εγώ ως κοπέλα του στεναχωριέμαι για αυτή την κατάσταση, όμως δεν ξέρω πώς μπορώ να τον βοηθήσω. Σας έχει τύχει ποτέ κάτι παρόμοιο; Πώς θα αντιδρούσατε, στη θέση του ή στη δική μου;