ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πρέπει να μιλήσουμε για την πορνογραφία. Δεν σκοπεύω να ηθικολογήσω, ούτε να ρίξω ευθύνες, ούτε να υποκριθώ τον κοινωνικό μεταρρυθμιστή...θέλω μονάχα να βγάλω από μέσα μου τις σκέψεις που με τρώνε. Βλέπω πορνό. Δεν έχω σχέση. Δεν είχα ποτέ, εκτός από κάτι ατσούμπαλες απόπειρες, αμέτρητες χυλόπιτες, λάθος χειρισμοί από απειρία στο θέμα κι εν τέλει μηδέν στο πηλίκο. Βλέπω πορνό αλλά δεν χαίρομαι γι'αυτό. Ούτε περήφανος ούτε αξιοπρεπής. Για την ακρίβεια, εύχομαι να μην υπήρχε αλλά απ'την άλλη ακόμα και το πρώτο γλυπτό τού ανθρώπου γυμνή γυναίκα απεικονίζει, οπότε δεν θα ξεφύγουμε ποτέ απ'τη λαγνεία ως είδος. Το πράγμα όμως πλεον γίνεται επιβλαβές. Όχι τόσο για μένα. Εγώ είμαι τόσο ερωτικά παράλυτος πλέον, ώστε, είτε μου στερήσεις το πορνό είτε μου δώσεις παραπάνω, για μένα είναι ένα και το αυτό. Μιλάω γι'αυτό που (έχω τουλάχιστον την αίσθηση πως) γίνεται στην κοινωνία. Η πορνογραφία απεικονίζει ένα σεξ βγαλμένο ξεκάθαρα απ'τις φαντασιώσεις ενός κοινού που του λείπει η επαφή με την πραγματικότητα του (“κανονικού”; επικίνδυνη λέξη αλλά χάρις συνεννόησης...) ανθρώπινου σεξ. Πρόκειται περί μια πραγματοποίησης απωθημένων προς ικανοποίηση και μη ρεαλιστικών (ενίοτε απλά αρρωστημένων) προσδοκιών. Όταν το κοινό που γαλουχείται μ'αυτού του είδους την πορνογραφία ξεκινά τη σεξουαλική του ζωή με μία/έναν αληθινό/αληθινή σύντροφο, θα χτίσουν τον ερωτισμό τους στην άμμο. Ο καθένας θα προσδοκεί απ'τον άλλον αυτό που κουβαλάει στο κεφάλι του, θα απαιτεί πράγματα που δεν γίνονται έυκολα κι απ'την αρχή και (κατά τη γνώμη μου, το πιο διαβρωτικό) θα αλληλοτεθούν σε ρόλους που δεν υφίστανται, καταλήγοντας να υποφέρουν υπαρξιακά με τον ίδιο τρόπο που πονάει ένα πόδι σε ακατάλληλο παπούτσι. Όσο για πράγματα όπως σεβασμός στον σύντροφο και στην ερωτική πράξη την ίδια, δε θα το ξεκινήσω, γιατί δεν τελειώνει. Αυτό που μού προκαλεί αφάνταστη πίκρα είναι η ύπαρξη τού amateur porn. Δηλώνω ένοχος για την παρακολούθησή του. Αυτό που δεν μπορώ να διανοηθώ (και γι'αυτό νιώθω αυτοεξευτελισμένος που το βλέπω) είναι το πώς μπορεί να περάσει απ'το μυαλό κάποιου να βγάλει το σεξ του δημόσια. Πόσο βαθύ χάσμα παιδείας πρέπει να υπάρχει, ώστε η συνείδησή σου να σού δώσει το “οκ” και να μοιράσεις στον πλανήτη ολόκληρο το πρόσωπο της κοπέλας που σου έκανε την χάρη να έχεις το προνόμιο της αγάπης της, της τρυφερότητάς της, του κορμιού της και της δυνατότητας να εξελιχθείς συναισθηματικά για να μην παραμείνεις αυτό το κτήνος που προφανώς είσαι τώρα. Δεν είναι όλες οι σχέσεις θετικό σχολείο, το ξέρω, αλλα όσο κι άσχημα να τα πηγαίνατε, πώς δύνασαι να ανεβάζεις μια τέτοια ιδιωτική στιγμή, μια στιγμή που άλλοι πεθαίνουν χωρίς να την έχουν ζήσει, στα μάτια όλων; Η νομιμοποιημένη ασυδοσία μου ταράζει την ψυχή κι ελπίζω να με πιστέψετε, παρά το ότι βλέπω κι εγώ πορνό. Η συνείδησή μου είναι ήδη αμαυρωμένη. Δεν ξέρω τί λύσεις υπάρχουν ή αν υπάρχουν καν ή αν το πρόβλημα πρέπει να αντιμετωπιστεί με νέους τρόπους. Καθένας λέει ό,τι προτάσσει ο εγωισμός του (“Φταιν'οι άντρες που'ναι ζώα, φταίν'οι γυναίκες που δεν μας κάθονται”). Εγώ αυτό που ξέρω είναι ότι το πορνό ΔΕΝ Μ'ΑΡΕΣΕΙ και προσπαθώ να φτιάξω μια φυσιολογική σχέση μακρυά από οθόνες και κάμερες. Όταν δεήσει η τύχη, θα τα καταφέρω (πιστεύω). Αν πρότεινα ένα πράγμα, θα ήταν αυτό: άπαξ και βγει κάμερα ή κινητό στο κρεβάτι (ή κι αλλού) κι είσαι γυμνή, να του την σπάσεις στο κεφάλι αμέσως και να τον αναφέρεις στις αρχές. Αν είστε συνεννοημένοι ότι θα μείνει μεταξύ σας, suit yourselves-να ξέρεις όμως ότι τα βίντεο αυξάνονται καθημερινά, οπότε κάποιος δεν κρατάει τον λόγο του...και είναι αυτός που κρατάει την κάμερα. Εμένα αγνοήστε με ή λιθοβολίστε με, αξίζω και τα δύο.