ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εχω μια αδερφη κι εναν αδερφο, μεγαλυτεροι ολοι απο εμενα.Με την αδερφη μου παντα ειχα πολυ καλη σχεση, αριστη, αδερφικη, ζεστη και ας ειχαμε σχετκα μεγαλη ηλικιακη διαφορα.Και με τον αδερφο μου εχω διαφορα,αφου οταν εγω πηγαινα δημοτικο εκεινος πηγε να σπουδασει, οποτε δεν τον εζησα ακριβως.Ε να βρηκε καποια στιγμη μια κοπελα..Τι να σας πω, σκετη απογοητευση και με ψυχολογικα οπως αποδειχτηκε μετα στον χωρισμο τους.Ολοι καναμε υπομονη να μην τους χαλασουμε τη ζαχαρενια (κυριως εκεινου) κι ας μας στεναχωρουσαν ολους και κυριως τους γονεις μας με τη συμπεριφορα τους, οταν μαζευομασταν οικογενειακα στις γιορτες.Ειναι πολυ καλο παιδι ο αδερφος μου, αλλα εκανε το λαθος να βαλει διπλα του μια κοπελα που δε θα την αντεχε κι ο χειροτερος αντρας του κοσμου, χωρις καμια υπερβολη.Αλλα ο καθενας εχει επιγνωση των επιλογων του πιστευω.5 χρονια κρατησε αυτη η ιστορια, μεχρι που κουραστηκε και ο ιδιος και την παρατησε πριν καμποσους μηνες.Οταν ειδε κι αυτος ο,τι βλεπαμε οι υπολοιποι και δεν τολμουσαμε να πουμε, μηπως παρεξηγηθει και κοψει περα.Μαλακιες, λες και ηταν κανενας κακομαθημενος.Το αντιθετο, μαλιστα, απλα βλακειες χωρις λογο.Σε αυτα τα 5 χρονια της σχεσης του με την παλαβιαρα, μας ειχε σχεδον γραμμενους ολους.Η μαμα τον εβαζε να παιρνει τηλεφωνο εμενα και την αδερφη μου, γιατι γι αυτον υπηρχε μονο η παλαβη.Το πιστευετε ποσο μας ζηλευε αυτη η κοπελα?Ερχοταν να μας δουνε στις γιορτες και δεν μιλουσαμε κανονικα σαν αδερφια, δεν μας πολυαγκαλιαζε στις χαιρετουρες, γιατι μας ζηλευε αυτη!Εμας τις αδερφες του!!Αν ειναι δυνατον.Μας πηγαινε η παλαβη κοντρα σε ολα, ηταν αναιδης απεναντι σε ολους μας, δεν ετρωγε τιποτα απ οτι μαγειρευαμε παρα μονο γλυκα κι ολη την ωρα παρεξηγουνταν κι εκλαιγε στο δωματιο σαν μπουφος!Μιλαμε για καταστασεις τρελας, οχι αστεια.Κι ολα αυτα σε μια κατα τ αλλα ηρεμη και κανονικη οικογενεια.Εγω μεγαλωσα σε αυτα τα 5 χρονια και σχεδον ξεκοψα τη σχεση με τον αδερφο μου.Βαρεθηκα να ακουω τα κρυφα παραπονα ολων για τη συμπεριφορα του, την αδυναμια τους να του μιλησουν ξεκαθαρα για την κατασταση αυτη που φαινοταν οτι διχαζε και τον ιδιο.Βαρεθηκα κυριως την αδερφικη του απουσια απο εμενα, την μικροτερη αδερφη του που τον λατρευε.Τον αγαπω ναι,αλλα ακομα και τωρα που ξεκοψε απο αυτην (ευτυχως) και ξεκινησε κουτσα στραβα να παιρνει τηλεφωνα να ρωτησει τι κανω, πως ειμαι, ΜΕ ΠΟΙΟΝ ειμαι και αν ειμαι...ειμαι ξενερωμενη.Μεσα μου στεναχωριομουν πιο πολυ απ ολους για οσα συνεβαιναν.Νιωθω ακομα θυμωμενη, γιατι ηξερε ακριβως ποσο αθλια ηταν η συμπεριφορα του απεναντι μας και παρολα αυτα συνεχιζε γιατι ειχε επιλεξει εκεινη.Τωρα που καταλαβε τι μαλακιες εκανε, αλλαξε συμπεριφορα. Αλλα δυσκολευομαι να αλλαξω εγω τωρα σταση.Δεν αισθανομαι να του μιλαω οπως στην αδερφη μου.Δεν αισθανομαι να τον παρω τηλεφωνο να δω τι κανει.Δεν μιλαω εγκαρδια μαζι του.Με παιρνει τηλεφωνο κι εγω δεν τον εχω παρει ποτε εναν χρονο τωρα..Δεν ξερω, γινεται να ξενερωσεις με τα αδερφια σου;Κι αν ναι πως το διορθωνεις αυτο;Γιατι αν καποιος στη ζωη αξιζει μια δευτερη και τριτη και τεταρτη ευκαιρια αυτος ειναι ο αδερφος σου.