ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μιας που το φαινόμενο έχει πάρει τόσο μεγάλες διαστάσεις τελευταία και μιας και πρόκειται για κάτι που με πνίγει χρόνια τώρα είπα να γράψω και εγώ την προσωπική μου εμπειρία όσον αφορά το bullying. Τον όρο bullying τον έμαθα πρόσφατα. Και το πρώτο που σκέφτηκα ήταν "ώστε δεν είμαι η μόνη που βίωσα κάτι τέτοιο". Ήταν το καλύτερο και χειρότερο συναίσθημα που έχω νιώσει ποτέ. Το καλύτερο γιατί μετά από χρόνια (είμαι θύμα bullying από το δημοτικό) είδα ότι δεν είμαι Η ΜΟΝΗ, και το χειρότερο γιατί ένιωσα ξαφνικά τον πόνο όλων αυτών των παιδιών πάνω μου. Δεν έμαθα ποτέ γιατί ήμουν στόχος μερικών. Και ακόμα το έχω απορία. Δεν είμαι ούτε ομοφυλόφιλη, ούτε παχύσαρκη, ούτε σωματικά όχι υγειής, και με αρκετά υψηλό δείκτη νοημοσύνης τολμώ να πω. Δεν συγκέντρωνα κανένα από τα κλασσικά χαρακτηριστικά για τα οποιά στοχοποιούνται κυρίως παιδιά αυτής της ηλικίας. Παρόλα αυτά ήμουν στόχος και μάλιστα η συναισθηματική πίεση ήταν μεγάλη. Ρώτησα πολλές φορές τους ίδιους γιατί μου φέρονταν έτσι. Απάντηση ακόμα δεν έχω πάρει. Παντα υπεκφυγές. Μπορώ να πω με πείραξε πολυ λιγότερο απόσο θα περίμενε ο οποιοσδήποτε γιατί χάθηκα σε άλλα ενδιαφέροντα πράγματα και άτομα που μπορούσα να νιώσω άνθρωπος μαζί τους. Όμως όσα χρόνια και αν περάσουν πάντα μέσα μου θα υπάρχει αυτό το γιατί. Και εν αντιθέσει με πολλές άλλες ιστορίες που ακούω εγώ αυτούς τους ανθρώπους τους έχω συγχωρήσει. Γιατί στην πορεία κατάλαβα ότι αυτός που ασκεί bullying ίσως να είναι πολύ πιο φοβισμένος και δυστυχισμένος από όσο μπορεί να φανταστεί κανείς. Ακόμα περισσοτερο και από το "θύμα". Αν κάποιον δεν μπορώ να συγχωρήσω στην όλη υπόθεση είναι οι "φίλοι" που παρασύρθηκαν στην πορεία από τυχόν λεγόμενες κακοήθειες οι οποίες κι όλας δεν έμαθα ποτέ ποιες ήταν. Ούτε καν μου έδωσαν την ευκαιρία λέγοντας μου το πρόβλημα να δω και να κρίνω αν όντως κάνω λάθος και που. Και που ξέρεις μπορεί να γινόμουν και καλύτερος άνθρωπος. Αυτός δεν υποτίθεται πως είναι ο στόχος?