ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Η ζωή μου είναι ένα μαρτύριο που θέλω απλά να τελειώσει...Όλα ξεκίνησαν από την πρώτη γυμνασίου.Από την πρώτη τάξη του γυμνασίου ως την Τρίτη Λυκείου ήμουν θύμα bullying.Κάθε μέρα έτρωγα ξύλο επειδή ήμουν μαλθακός και δεν μου άρεσε η βία.Με είχαν καταλάβει και με έκαναν ότι ήθελαν.Το χειρότερο είναι όλο το σχολείο με χλεύαζε για τα σπυράκια που είχα στο πρόσωπο.Γενικά επειδή με είχαν πάρει χαμπάρι ότι δεν αντιδρούσα έλεγαν πολλά για εμένα...Έβγαζαν τα κόμπλεξ τους όλα επάνω μου.Αυτά τα 6 σχολικά χρόνια φίλους δεν είχα.Δεν έβγαινα από το σπίτι...Ούτε σε μια σχολική εκδρομή δεν είχα πάει.Κοινός δεν ζούσα...Στο σπίτι βίωνα άσχημες καταστάσεις γιατί οι δικοί μου με έβριζαν και με έλεγαν τεμπέλη.Δεν κοιμόμουν τα βράδια και καθόμουν στην τηλεόραση πολύ τσιγάρο και πιοτό.Απλά ήθελα να πεθάνω.Τα συναισθήματα που ένιωθα καθημερινά στο σχολείο δεν μπορώ να τα περιγράψω...Όταν τελείωσα το σχολείο έφυγα από το σπίτι και πήγα να μείνω 300 χιλιόμετρα μακριά.Σε ένα σπίτι με φωνές και γκρίνια.Νόμιζα πως θα καλυτερέψει η ζωή μου αλλά τίποτα.Μπήκα σε μια σχολή αλλά δεν κατάφερα να κάνω φίλους 2 χρόνια τώρα.Τον πρώτο χρόνο δεν είχα βγει από το σπίτι καθόλου για την ακρίβεια ούτε για έναν καφέ.Δεν είχα παρέα.Αλλα και να μου έλεγε κάποιος δεν είχα όρεξη.Φέτος σιγά-σιγά άρχισα να αλλάζω.Γνώρισα κόσμο...Γυναίκες...Πέρασα ωραία...Βγήκα έξω διασκέδασα κτλπ.Από τις γυναίκες πληγώθηκα πολύ γιατί αυτές οι λίγες που γνωρησα δεν ήθελαν σχέση.Μόνο να βρισκόμαστε ερωτικά.Τέλος πάντων.Αυτή την στιγμή που ε ξομολογούμαι θέλω να σας πω πως ειμαι χάλια και πως είμαι τελείως μόνος και δεν το αντέχω άλλο αυτό.Κάθε βράδυ με πιάνουν τα κλάματα.Ξερω πως θα καταλήξω μόνος σε όλη την ζωή μου.Εχω πολλά ψυχολογικά και πολλά κόμπλεξ.Κακα τα ψέματα δεν ειμαι νορμάλ άτομο.Αυτά...Απλά περιμένω να αλλάξει κάτι στην ζωή μου...Θελω να ζήσω...