ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αγουροξυπνημένη στο κρεβάτι ακούω εναν πανικό ... Η μαμά έχει δώσει εντολή στον μικρούλη μου αδερφό να έρθει ατο δωμάτιο μου... Ακούω τις πατούσες του, τις φτέρνες του στα πλακάκια κ τρέχει χώνεται στο κρεβάτι μαζι μου και κλαίει απαρηγόρητος ... Η γιαγιά δεν ειναι καλα... Μετά απο λίγο ακούω τους τραυματιοφορείς "πως σας λένε κυρία μου; Πείτε μου το όνομα σας..." Το φορείο χτυπάει στις κάσες απο τις πόρτες κ στους τοίχους για να περάσει μέσα στο δωμάτιο ... Εγω με τον αδερφό μου εχω κολλήσει το αφτι στον παγωμένο τοίχο κ προσπαθώ να ακούσω ... Να ακούσω εκεινη " ελααααα πες τους πως σε λένε !!!!" Λέω μέσα μου να με πείσω .... Αρνούμαι κατηγορηματικά να πάω μα την δω. Να την φιλήσω. Ίσως γιατι νομίζω οτι αν το κανω αυτο θα παραιτηθεί εύκολα και δεν θα παλέψει όπως όλες τις άλλες φορές. Θελω να πιστεύω οτι κ τωρα θα νικήσει αλλα δεν ξέρω ... Ακομα δεν ξέρω αν το πίστεψα εκεινη την μερα. Ηταν ανήμερα Χριστούγεννα του 2006 και τελικα δεν νίκησε. Μετά απο 9 χρόνια ακομα μετανιώνω για εκεινη την στιγμή που είχα παγώσει κ δεν πήγα να την φιλήσω για μια τελευταία φορά κ να της πω καλή επιτυχία. Ομως νομίζω θα πέθαινε πριν φτασει στο νοσοκομειο ετσι όπως έκλαιγα .... Συγνώμη γιαγιά για όλες τις φορές που μου ζήτησες να έρθω να σου κανω παρέα κ εγω βαριόμουν. Ακομα κλαίω όπως τοτε κάθε φορά που σε σκεφτομαι γλυκουλα μου. Δεν θα σε ξεχάσω ποτε ούτε εγω ούτε ο Δημητράκης σου!!!! Σε αγαπάμε κ εύχομαι εκεί που εισαι να μην πονάς κ να έχεις όλα αυτά που άξιζες και δεν πήρες απο αυτή την ζωή.....αλεξια