ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Και σκέφτομαι πόση φαντασία πρέπει να έχει κάποιος για να γράψει ένα τέτοιο έργο. Εχω σπουδάσει κάτι παραιατρικο και το μονο που ισχύει απο το ολο εργο είναι ότι η στολη γινεται δεύτερο δέρμα σου. Δεν υπάρχει ούτε παθιασμένο σεξ στα κρεβάτια εφημερίας ούτε πως ο άλλος κοιτάει να σου φάει την εγχείρηση μέσα απο τα χέρια. Το πρωινό μας δεν ξεκιναει πίνοντας καφέ παρακαλωντας για ένα τρομερό δυστύχημα, πίνουμε τον καφε μας και παρακαλάμε για μια ήρεμη μέρα χωρίς ανθρώπους γεματους αίματα η θανατηφόρα ατυχηματα. Αυτα τα χαμόγελα και η γεναιοτητα που δείχνουν οι ασθενείς όταν τους ανακοινώνουν κάποια δυσάρεστα νέα στην πραγματικοτητα είναι κλάματα, φωνές, θυμος και θρήνος. Ποτε δεν πηγαίνουμε σπίτι μας ξεχνώντας τι αφήσαμε στο νοσοκομείο. Καθε βράδυ παρακαλάμε το επόμενο πρωί όλοι να είναι στα κρεβατια τους. Σε καθε ασθενη βλεπουμε και εναν συγγενη μας. Σε καθε ασθενή βλέπουμε μια μικρή κολαση που πρέπει να ξεπερασει. Ισως ακούγεται πολύ μελο ολο αυτό αλλά δυστυχώς έτσι είναι τα πράγματα. Κάποιοι κάνουμε λειτουργημα και δεν θα σταματήσουμε να το αγαπάμε οσο δύσκολο και αν είναι.