ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπέρες/Καλημέρες σε όλους τους αναγνώστες των εξομολογήσεων!Θα ήθελα να εκθέσω και γω, το δικό προβληματισμό...!Είμαι σε ψυχοθεραπεία εδώ και 2 χρόνια με μία ψυχοθεραπεύτρια. Είμαι κοπέλα, στα 28, με απροσδιόριστο -ακόμα- σεξουαλικό προσανατολισμό.Πριν 1 χρόνο και κάτι, συνειδητοποίησα πως πριν τις συνεδρίες μου είχα υπερβολικό άγχος και ανεξέλεγκτη νευρικότητα.Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, να πηγαίνω αργοπορημένη στις εβδομαδιαίες συναντήσεις μου με τη θεραπεύτριά μου, ενώ παράλληλα , κατά τη διάρκειά τους , να νιώθω ότι θα πάθω ανακοπή από την ταχυπαλμία που είχα/έχω όση ώρα ήμουν/είμαι εκεί...Αρχικά, δεν μπορούσα να καταλάβω το λόγο για τον οποίο ήμουν τόσο αγχωμένη πριν και κατά τη διάρκεια της κάθε συνεδρίας.Με τον καιρό και μετά από πολλή περισυλλογή και αυτοπαρατήρηση, παραδέχτηκα στον εαυτό μου πως έχω τσιμπηθεί με τη θεραπεύτριά μου... Τη σκεφτόμουν και τη σκέφτομαι πολύ, άρχισα να νιώθω υπέρμετρο θαυμασμό, άρχισε να μου φαίνεται όμορφη (ενώ τους πρώτους μήνες μου φαινόταν αδιάφορη εμφανισιακά), μετά ακολούθησαν τα όνειρα και οι φαντασιώσεις (σεξουαλικού περιεχομένου), μέχρι που έφτασα να ανησυχώ και να στεναχωριέμαι εάν κάποιες φορές μου ακούγεται ή μου φαίνεται κουρασμένη ή προβληματισμένη...Δεν της έχω πει τίποτα για όλα αυτά...Γνωρίζω , όμως, ότι όλα αυτά που αισθάνομαι είναι - κατά το μεγαλύτερο μέρος τους - στοιχεία της "ερωτικής μεταβίβασης" (όρος της ψυχολογίας/ψυχοθεραπείας). Επειδή, όλα όσα προανέφερα έχουν δημιουργήσει πρόβλημα κι έχουν μπλοκάρει τη διαδικασία της θεραπείας και πλέον, δεν μπορώ να ανοιχτώ, παρά μόνο για τα πολύ "εύκολα" και επιφανειακά ζητήματα, αποφάσισα να σταματήσω τη θεραπεία - τουλάχιστον για ένα διάστημα. Το πρόβλημα είναι ότι έχω στεναχωρηθεί πολύ με όλη αυτή την κατάσταση και δεν ξέρω πως να ξεπεράσω αυτά που αισθάνομαι...Νιώθω πολύ μπερδεμένη και δεν ξέρω τι να κάνω από εδώ και στο εξής...Καμία παρόμοια εμπειρία κανείς;Κάποια ιδέα;Κάποιος/Κάποια που να είναι ψυχολόγος/ψυχοθεραπευτής και να μπορεί να μου δώσει κάποια συμβουλή/βοήθεια;