9.4.2015 | 01:27
Για αυτο που εισαι...
Καλησπερα. Ερχεσαι να σπουδασεις σε μια πολη, να κανεις μια καινουρια αρχη και θελεις να ζεις την καθε στιγμη. Για μενα λοιπον που ολα αυτα θεωρουνται αυτονοητα για αυτην την ηλικια δεν συμβαινουν. Πιστευα οτι το αισθημα της μοναξιας καποια στιγμη θα εφευγε καποιες στιγμες ξεθωριαζει αλλα παντα βρισκεται μεσα μας και με την πρωτη ευκαιρια μας κατακλυζει. Ειναι δυσκολο να μην εχεις κοινωνικη ζωη, να προσπαθεις συνεχεια, η διαθεση σου να αλλαζει καθε πεντε λεπτα. Ειναι σκληρο να ξερεις οτι εισαι μονος σου και οι μονοι που σου εχουν απομεινει ειναι οι γονεις σου. Ειναι κουραστικο να εχεις τοσες ανασφαλειες και οι αλλοι να συνεισφερουν σ'αυτο, να ξεχνουν να καλεσουν και εσενα, να αδιαφορουν πολλες φορες γιατι εισαι λιγο πιο ησυχος. Εσυ ομως αναρωτιεσαι αν σε θελουν, αν εισαι αρεστος. Συνειδητοποιεις οτι οι παλιοι σου φιλοι σε εχουν ξεχασει, εχουν πια αλλες παρεες. Εσυ ομως πρεπει να σταθεις βραχος, να μην αφησεις την χαμηλη σου αυτοπεποιθηση να σε καταβαλλει, να ελπιζεις οτι ολα θα αλλαξουν. Μονος σου ερχεσαι στην ζωη και μονο σου φευγεις και εισαι τυχερος αν βρεις καλους συνταξιδιωτες που θα σε αγαπουν για αυτο που εισαι.... Καληνυχτα.