14.4.2015 | 15:11
ηρθα να τον δω
(σχέση από απόσταση) και ως συνήθως πνίγεται στη δουλεια.Πάνε δύο εβδομάδες και δεν εχουμε παει για έναν καφέ που λεει ο λόγος.Πεθαίνω να τον δω μόνο του κάπου ήσυχα.Δεν τον κατηγορώ που παλεύει όλη μέρα εννοείται.Και ειναι εργατικός, τίμιος, άξιος πολύ..Μα ειμαι 21 χρονων και 2 χρονια τωρα παγιδευμένη σε μια σχέση που όλο περιμενω πότε θα βρει χρόνο γιατι όλοενα ο χρόνος τον πιέζει...Και αγχωμένος ειναι και με αγαπάει πολύ.Αλλα ολα από μακρυά..Κουράστηκα.Θα ηθελα οχι να βρω παρηγοριά σε αλλη αγκαλιά, γιατι αυτό μου ειναι αδύνατον, αλλα να φύγω να αππμακρυνθω και να μείνω μακρυά του εντελώς.Αλλωστε δεν ήμουν και ποτέ μαζι του.Υπολογίζω να τον έχω ζήσει/δει οσο καιρό εχουμε σχέση ίσως 300 φορές περίπου...Λυπάμαι αφάνταστα που τυραννιεται στη δουλεια αλλα αυτό που δεν υπάρχει χρόνος για να ΖΗΣΟΥΜΕ με τρώει μεσα μου πολύ...!Θελω να εξαφανιστω από προσώπου γης.
