ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κοντεύει μισός χρόνος κι είναι σα να μην πέρασε μια μέρα. Νομίζω πως θα γεράσω και θα είμαι ακόμα ερωτευμένη μαζί του. Και αναρωτιέμαι ξανά και ξανά λοιπόν.. Εξαρτάται από μένα? Φταίει που έχουμε να ιδωθούμε από τότε? Είμαι τόσο ρομαντική? Είναι που θέλω να είμαι τόσο ρομαντική? Φταίει ο παλιοχαρακτήρας μου που τα παίρνει όλα τόσο σοβαρά? Φταίει που θέλω να βάλω ένα τέλος για να μπορώ τότε "ανοίξω θέση" και δε μπορώ να το βάλω? Φταίει που θέλω να ζήσω και να πεθάνω μόνο μ' έναν, μαζί του και γι' αυτόν και γενικώς θέλω έναν έρωτα και μια αγάπη, όχι 1927635328 έρωτες και άλλες τόσες και παραπάνω αγάπες? Φίλη μου έχει αγαπήσει ξανά και ξανά, έχει κάνει παιδί και ακόμα είναι ερωτευμένη με τον πρώτο ανεκπλήρωτο έρωτά της και τρέμει ολόκληρη σαν παιδούλα κάθε φορά που της στέλνει sms. Κι εγώ τα βλέπω κάτι τέτοια και δε λέω κουνηθώ αν δε βάλω πρώτα ένα τέλος, κι αν δε βάλω τέλος, θα μείνω μόνη μου για πάντα και θα χαιδεύω τ αφτιά μου και θα τον βρίζω που κατάντησα έτσι επειδή δε μου 'δωσε ποτέ ένα τέλος. Είμαι σίγουρη πως τώρα θα 'χει ερωτευθεί άλλες 47987 φορές. Και εν πάση περιπτώσει νομίζω πως απλώς είμαι καταδικασμένη. Ή απλώς μ' αρέσει να το παίζω θύμα. Ή κάτι βαθύτερο τέλος πάντων.