ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μετά από τόσα χρόνια ,και είναι πολλά ,εντελώς ξαφνικά και ενώ δεν μου λείπει τίποτα σε φέρνω στο μυαλό μου...πιάνω τον εαυτό μου να αναπολεί κάποιες πολύ προσωπικές μας στιγμές ενώ δεν θα έπρεπε ...δεν είναι λογικό...δεν είναι νοσταλγία,δεν είναι συναισθήματα αγάπης, ούτε έρωτα...είναι ακόμα το αίσθημα της αδικίας ,είναι πίκρα και αυτό το παράπονο που δεν είπες μια συγνώμη,που δεν το άξιζα αυτό που εισέπραξα από εσένα και΄μάλλον το κουβαάω ακόμα ΄στην ψυχή μου και νιώθω οτι αυτό το βάρος θα το φέρω μέσα μου μέχρι να πεθάνω...γιατί εγώ?γιατί εμένα ?δεν είχα πειράξει κανέναν και σε εσένα μόνο αγάπη ήθελα να δώσω και το ήξερες ...΄δεν θα καταφέρω ποτέ να σε αγαπήσω τελικά...αλλά αυτό το παράπονο έχει σκάλωσει την ψυχή μου,να το ξέρεις...ήμουν 20 και κοντεύω τα 40...