ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αυτή είναι η δική μου εξομολόγηση. Είμαι 27 χρονών και είμαι με ένα παλικάρι εδώ και 6 μήνες. Περνάμε υπέροχα, πραγματικά υπέροχα. Είναι στρατιωτικός και ήρθε στην πόλη μου για 1 χρόνο, οπότε τον Ιούλιο φεύγει. Και δεν ξέρω πως να το αντιμετωπίσω. Στεναχωριέμαι, αγχώνομαι, πιέζομαι. Είναι άδικο να βρίσκεις κάποιον, μετά από τόσο καιρό με τον οποίο να περνάς όμορφα, να σε ενεργοποιεί, να δίνεις, να γίνεσαι καλύτερος, να τον νοιάζεσαι και να είναι αμοιβαίο. Και να είναι καλός άνθρωπος. Πόσο δύσκολο είναι να βρεις έναν καλό άνθρωπο, χωρίς παιχνίδια ζήλιας, χωρίς κόλπα, χωρίς αυτά που εμένα με φθείρουν.Και φεύγει που λέτε. Και δεν θέλω να τον ακολουθήσω. Δεν είναι επειδή δεν τον θέλω κλπ. αλλά είναι δύσκολη η ζωή να μετακομίζεις κάθε τρία χρόνια. Ήταν ο πατέρας μου στρατιωτικός και ξέρω. Κάθε τρία χρόνια σε μία πόλη άγνωστη, αυτός θα έχει τη δουλειά του κι εγώ θα ψάχνω κάθε φορά. Και ποιες οι πιθανότητες να βρω κάτι που θέλω; Συνήθως οι περιστασιακές εργασίες είναι σε χώρους εστίασης και σούπερ μάρκετ. Κι εγώ σπούδασα για κάτι καλύτερο. Γι'αυτό κάνω υπομονή εκεί που εργάζομαι, γιατί θέλω προϋπηρεσία επάνω στον τομέα μου. Και που λέτε κάθε τρία χρόνια καινούρια εργασία, και θα βρίσκω κατευθείαν; ή θα μένω κλεισμένη στο σπίτι; Δεν είμαι εγώ για να κλειστώ στο σπίτι, σε μία πόλη άγνωστη χωρίς 1-2 γνωστούς να πω μια κουβέντα. Δεν είναι ότι δεν τον αγαπάω, απλά βρε άνθρωποι ο καθένας έχει το δικό του σχήμα και είναι άσχημο να παίρνεις το σχήμα του άλλου. Δεν θέλω να γίνω κάποια άλλη, γιατί μετά εκτός του ότι δεν θα είμαι εγώ ευτυχισμένη, θα είμαι και άλλη από αυτή που ερωτεύτηκε ο φίλος μου.Αυτά ήθελα να πω.