ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαστε φίλες από τότε που θυμόμαστε τον εαυτό μας. Έχουμε μοιραστεί τις πιο όμορφες και συγκινητικές στιγμές της ζωής μας, μαζί.Τα πάντα μαζί. Όμορφα και άσχημα.Ακόμα και όταν περάσαμε σε διαφορετικές πόλεις, αποφασίσαμε να ξαναδώσουμε και να βάλουμε τα δυνατά μας για να περάσουμε στην ίδια.Τα καταφέραμε! Ξεκινήσαμε την νέα μας ζωή, σε μια άλλη πόλη, έχοντας την ονειρευτεί ξέγνοιαστη, δημιουργική, περιπετειώδη.Και όντως έτσι άρχισε. Νοικιάσαμε ένα σπίτι, ξεκινήσαμε την σχολή, οι μέρες, οι μήνες πέρασαν ονειρικά. Νέες παρέες, νέα ενδιαφέροντα, μια σχολή που μας άρεσει, ένα γενικός ενθουσιασμός.Ερωτευτήκαμε κιόλας! Η Κ. για πρώτη φορά.Είχα χαρεί τόσο πολύ που επιτέλους ένιωθε αυτό το όμορφο συναίσθημα. Γιατί της αξίζουν τα καλύτερα αλλά δεν είχε βρεθεί κάποιος που να της το είχε "ξυπνήσει".Και το μαρτύριο ξεκινά, πέντε μήνες πριν. Πέντε μήνες που έκαναν δυο χρόνια συγκατοίκησης να σβηστούν, σχεδόν 20 χρόνια αδερφικής φιλίας να κλονιστούν.Χωρίζει και μάλιστα με άσχημο τρόπο. Το αγόρι φεύγει από την πόλη με μεταγραφή.Η φίλη μου από εκείνη την ημέρα, δεν είναι το ίδιο πρόσωπο. Έβγαλα μια τόσο αυτοκαταστροφική εικόνα που απλά πλέον με τρομάζει.Στην αρχή νόμιζα ότι θα περάσει, αλλά όσο περνούσε ο καιρός, όχι απλά δεν βελτιωνόταν η κατάσταση, αλλά χειροτέρευε!Έφτασε σε σημείο να ξυπνά και αντί να πιει καφέ, να πίνει βότκα. Κλεισμένη σε ένα δωμάτιο, χωρίς να τρώει, να πίνει και να καπνίζει. Η σχολή δεν υπάρχει πια για εκείνη. Δεν μπορείς να της μιλήσεις. Μια επιθετικότητα που δεν μπορείτε να φανταστείτε.Προσπάθησα να την στηρίξω με κάθε δυνατό τρόπο, ήμουν δίπλα της όπως πάντα αλλά κατάλαβα ότι αυτό με ξεπερνά και δεν γίνεται να το διαχειριστώ.Κάλεσα τους γονείς της. Όταν ήρθαν και την είδαν -δεν ήξερε ότι θα'ρθουν- έπαθαν σοκ με την εικόνα της.Η κατάληξη; Την πήραν σούμπιτη στην Αθήνα και μια εβδομάδα τώρα, δεν λέει να μου μιλήσει. Μόνο με τους γονείς της μιλώ.Και μου λείπει! Και την αγαπώ! :'(