ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπέρα, λοιπόν ας αρχίσω. Είμαι πρωτοετής και δεν έχω βρει παρέα. Τόσους μήνες είμαι μόνη μου. Όλο και όλο να έχω κάνει μία δύο εξόδους το πολύ. Τις πιο πολλές ώρες τις περνάω σπίτι μου. Δεν είμαι ιδιαίτερα κοινωνική, αλλά έχω πάρει τηλέφωνα κάποια άτομα όπου τα περισσότερα υποτίθεται πως είχαν δουλειές. Δεν βλέπω ιδιαίτερη θέληση για παρέα, αφού έχουν ήδη τους φίλους τους. Είναι δύσκολο να τους παίρνεις μόνο εσύ τηλέφωνο μπας και μπορέσουν. Πίστευα ότι θα έκανα μία καινούρια αρχή. Δεν ξέρω τι φταίει, αν είμαι τόσο βαρετή. Τουλάχιστον να βρω κάποιον σαν κι εμένα. Δεν μιλάω μόνο για ξενύχτια και ποτά που δεν είμαι και η πρώτη σ 'αυτά. Αλλά όταν δεν θα είμαι καλά να βγαίνω με κάποιον μια βόλτα, να έχω κάποια φίλη να πάμε για ψώνια, να καθόμαστε στο σπίτι μου. Μα ούτε ένας. Δεν ξέρω αν είναι σημεία των καιρών όπως μου λέει μία ψυχή που ίσως μόνο αυτή με αγαπάει. Νομίζω θα περιοριστώ στο να ακούω μουσική, να περπατάω μόνη μου και να σκέφτομαι. Υπόσχομαι στον εαυτό μου ότι είναι η τελευταία εξομολόγηση που γράφω περί μοναξιάς. Δεν έχει νόημα πια. Θα ήθελα να μάθω αν βιώνετε ή βιώσατε παρόμοια κατάσταση, πως περνάγατε την ώρα σας και πώς βγήκατε από αυτήν την κατάσταση. Α και για να σας προλάβω έχω αρχίσει κάποιο χόμπι, αλλά και εκεί είναι δύσκολα τα πράγματα.